Неяк увесну да Шэбестаў на выходныя прыехала цётачка Вілма, і Шэбестава сказала Маху: «Ну, зноў нешта будзе», - а калі Мах спытаў, хто такая гэтая цётачка Вілма, Шэбестава пачала яму распавядаць, што цётачка Вілма - дама сталага веку, што ў яе безліч сябровак, з якімі яна ўвесь час перазвоньваецца, што калісьці яна была вельмі багатая і ездзіла па ўсім свеце, але цяпер ужо ездзіць толькі да сваякоў, і калі яна з'яўляецца ў іх, тата кожнага разу жагнаецца і гаворыць: «Ну вось, зноў чакай непрыемнасцяў».
А калі потым Мах прыйшоў да Шэбестаў у госці, дык пабачыў тую цётачку Вілму на ўласныя вочы: мажная жанчына кілаграмаў пад дзевяноста ў начной кашулі і з цыгарэтай у вуснах бегала па кватэры і шукала свае акуляры; спадарыня Шэбестава ёй крыкнула: «Цётачка, цябе да тэлефона», - і перадала ёй слухаўку, і цётачка размаўляла і размаўляла бесперастанку, між тым спадар Шэбеста пайшоў у гараж, каб памяняць у машыне тармазныя калодкі, спадарыня Шэбестава пайшла на трэці паверх да спадарыні Ціхачкавай, каб узяць рэцэпт на торт, а цётачка па-ранейшаму ўсё балбатала ды згадвала пра Парыж, дзе яны з той сяброўкай Ірмай былі на экскурсіі; а Мах тады кажа: «Слухай, Шэбестава, я прынёс слухаўку, хадзем мо куды пагуляем, сёння субота, не сядзець жа нам дома», - а Шэбестава ў адказ: «Давай, пачакай толькі, я абуюся і пойдзем», - але пакуль Мах чакаў, сталася нешта жахлівае: тая цётачка Вілма сказала: «Ірма, хвіліначку, я толькі запалю сабе новую цыгарэту», - і паклала слухаўку каля тэлефона, а вярнуўшыся - па-ранейшаму без акуляраў - узяла ў руку не звычайную слухаўку, а чарадзейную, і сказала: «Дык на чым я спынілася? - ага, што я з задавальненнем зірнула б яшчэ разок на Парыж з Эйфелевай вежы», - і толькі з яе вуснаў зляцелі гэтыя словы, як яна знікла.
А Мах пабег у вітальню, дзе Шэбестава абувалася, і закрычаў: «Бяда, Шэбестава, мы з табой сур'ёзна ўліплі, твая цётка ў Парыжы на Эйфелевай вежы», - і ён патлумачыў Шэбеставай, што здарылася, на што тая схапілася за галаву і сказала: «Ну вось, Мах, я ж гаварыла, што трэба чакаць непрыемнасцяў, тата меў рацыю, што ж цяпер рабіць, мы ж не можам кінуць старую жанчыну пасярод Парыжа ў начной кашулі, трэба тэрмінова даставіць яе назад, пакуль мае не вярнуліся, табе гэта, спадзяюся, зразумела?» - а Мах сказаў: «Паслухай, мы ж ведаем, дзе яна, дык трэба па яе злётаць», - пасля чаго падняў чарадзейную слухаўку, якую цётачка з перапалоху ўпусціла, і папрасіў перанесці іх у Парыж на Эйфелеву вежу; у тое ж імгненне яны зніклі разам са слухаўкай.
На Эйфелевай вежы быў моцны вецер, турысты любаваліся горадам і ракой Сенай, што зіхацела ў промнях веснавога сонца, і толькі Мах з Шэбеставай на нейкае там любаванне не мелі часу: яны шукалі цётачку Вілму; нарэшце Шэбестава крыкнула: «Глядзі, вунь яна», - і праўда, цётачка Вілма стаяла ля парапета, турысты на яе касавурыліся, маўляў, што гэтая жанчына тут робіць у начной кашулі; без акуляраў яна амаль нічога не бачыла, а таму схілялася ўсё ніжэй і ніжэй, чаго не варта было рабіць, бо нахіліўшыся залішне нізка, яна раптам перавалілася цераз парапет і паляцела ўніз; Шэбестава закрычала: «Мах, хутчэй, выратуй яе, у цябе ж ёсць слухаўка», - і Мах таропка прамовіў у слухаўку: «Калі ласка, зрабіце з цётачкі Вілмы ваўняны шалік», - а са слухаўкі азвалася: «Ды без праблемаў», - і перш чым цётачка Вілма ўпала на ходнік, з яе атрымаўся мяккі ваўняны шалік, і з ёй нічога не здарылася.
А Мах з Шэбеставай імчалі ўніз, быццам ветрам гнаныя, але ўявіце сабе: на ходніку ніякага шаліка не было, і Мах Шэбеставай сказаў: «Ну вось, няма больш цётухны», - але Шэбестава не слухала: «Зірні, Мах, вунь на таго спадара», - Мах паглядзеў, куды яна паказвала, і ўбачыў японскага турыста з фотаапаратам, які трымаў у руцэ чырвоны ваўняны шалік і цікаўна яго разглядаў, а потым завязаў яго сабе вакол шыі, бо сапраўды было ветрана, і тады Мах сказаў: «Слухай, Шэбестава, па-мойму, гэта яна, што ты думаеш?»
А Шэбестава сказала: «Я таксама так думаю, але ж ты сабе толькі ўяві, што здарыцца, калі мы гэты шалік ператворым у цётачку Вілму, ведаеш, як гэты маленькі японец спалохаецца, калі раптам адчуе, што ў яго вакол шыі абматаная цётачка Вілма», - а Мах сказаў: «А ўяві, як гэты маленькі японец бразнецца, бо цётка важыць мінімум дзевяноста кіло, яшчэ паламае - крый божа - гэтаму небараку хрыбет, карацей кажучы, нам трэба пачакаць, пакуль ён здыме з сябе гэты шалік».
І так яны за тым японцам хадзілі і хадзілі, былі з ім у Луўры, дзе ў суботу ўваход бясплатны, былі ў Люксембургскім садзе і на вялікіх бульварах, а ён усё хадзіў і хадзіў, у Маха і Шэбеставай ужо ногі балелі, але той японец быў нястомны, як жэўжык, спыняўся і тутака і тамака ды ўсё нешта фатаграфаваў, і раптам ён спыніў таксі; тады Мах зусім збянтэжыўся і сказаў: «Шэбестава, гэта канец, я ўжо ледзь ногі валаку, а зараз яшчэ давядзецца за таксі бегчы», - але Шэбестава адказала: «Без панікі, Мах, супакойся, мы за гэтым таксі не пабяжым і нават не пойдзем, мы за ім спакойненька паляцім», - і папрасіла слухаўку ператварыць іх у вераб'ёў; так яны за тым таксі і паляцелі, пакуль не даляцелі да заапарку, а там сталася самая нечаканая штука, якая толькі магла здарыцца: вецер падзьмуў трошкі мацней, і ваўняны шалік у японца ўзяў ды зляцеў, і як на ліха, проста ў клетку з ільвом.
А леў, якому не было чаго рабіць і які страшэнна сумаваў, схапіў той шалік, уладкаваўся ў клетцы зручней і ўзяўся яго жаваць - паволі і разважліва, каб гэтага занятку яму хапіла надоўга, а Мах з Шэбеставай, якія ўсё яшчэ былі вераб'ямі, падумалі: «Вось ліха, не будзем жа мы проста глядзець, як гэтую няшчасную старую зжарэ нейкі знуджаны леў, ды яшчэ толькі за тое, што яму няма чым заняцца», - і яны, пашчабятаўшы паміж сабой, дамовіліся, што рабіць: заляцелі разам у клетку, Мах сеў ільву проста на нос і пачаў яго няшчадна дзяўбці, леў зароў і ўскочыў, каб з Махам расквітацца, а Шэбестава толькі таго і чакала: яна схапіла шалік у дзюбу і пацягнула яго з клеткі, ляцець з ім яна не магла, бо шалік быў мокры, абслінены і важыў найменш паўкіло; карацей кажучы, перш чым леў ачомаўся, шалік апынуўся па-за клеткай, а цар звяроў ад таго, што нейкія два вераб'і скралі ў яго чырвоную жуйку, раз'юшыўся і зароў зноў, ды так гучна, што наведнікі заапарку пачалі збягацца да ягонай клеткі, каб паглядзець, што гэта робіцца, але нашых герояў там ужо не было, бо Шэбестава, вылезшы з клеткі, тройчы ціўкнула, і гэта быў умоўны знак, на які слухаўка перанесла іх дадому разам з шалікам.
І так яны вярнуліся да Шэбестаў; спадарыня Шэбестава праз хвілінку вярнулася ад Ціхачкаў з рэцэптам, убачыла мокры шалік, узяла яго двума пальцамі і спытала: «Што гэта за брудная анучына?»; Мах баяўся прызнацца, што гэта цётачка Вілма, і таму нясмела сказаў, што гэта ягоны шалік, а спадарыня Шэбестава сказала: «Фу!» - і кінула шалік у пральную машыну, заўважыўшы, што з нечым падобным Маха дадому не пусціць, бо што тады скажуць ягоныя бацькі.
А потым з гаража вярнуўся спадар Шэбеста, прыйшоў увесь мокры і адразу спытаў: «Дзе цётачка?» - Шэбестава не ведала, што адказаць, а таму прамармытала, што цётачка Вілма пайшла пагуляць, а спадар Шэбеста схапіўся за галаву: «Гэтая жанчына блёкату аб'елася, на дварэ дождж як з цэбра, а яна ідзе на прагулку», - а спадарыня Шэбестава, якая якраз выцягвала шалік з пральнай машыны, паказала на вешалку, дзе вісеў цётчын парасон, і сказала: «Зірніце, яна нават парасон не ўзяла, вось здагадалася, прамокне да рубчыка», - а Мах тым часам узяў той мокры выпраны шалік, ціхенька сказаў Шэбеставай: «Бывай, я пайшоў дадому», - і незаўважна выслізнуў з кватэры, а апынуўшыся за дзвярыма, з дапамогай слухаўкі ператварыў шалік у цётачку Вілму, пазваніў у дзверы і кінуўся наўцёкі.
А спадар Шэбеста, пачуўшы званок, адчыняе дзверы: за імі стаіць цётачка Вілма ў начной кашулі, уся мокрая - хоць выкручвай; спадарыня Шэбестава пляскае рукамі: «Далібог, цётачка, што гэта ты прыдумала, хадзіць у начной кашулі па такой залеве, да таго ж без парасона, што, калі ты прастынеш, хутчэй у ложак, я табе звару гарбаты з цытрынай», - а цётачка Вілма і не пярэчыць, адно толькі просіць у ложак тэлефон, спадар Шэбеста ейную просьбу задавольвае, і вось цётачка кладзецца і адразу ж тэлефануе сяброўцы Ірме, і пачынае распавядаць, што яна толькі што вярнулася з Парыжа, дзе трохі ветранае надвор'е, што яна ўпала з Эйфелевай вежы, але, на шчасце, з ёй усё ў парадку, што яна пабывала нават у заапарку, дзе яе паўгадзіны жаваў нейкі леў, а спадарыня Шэбестава ў роспачы ламае рукі і паўтарае: «Божа мілы, яна трызніць, ёй зараз жа трэба ў больніцу», - а спадар Шэбеста сур'ёзна ківае галавой: «Ну вядома, мы не можам браць на сябе такую адказнасць, што, калі ў яе запаленне лёгкіх», - і ён бярэ парасон і бяжыць у тэлефонную будку выклікаць хуткую, і, набіраючы нумар, бурчыць сабе ў вусы: «Я ж казаў, як прыедзе цётачка Вілма, непрыемнасцяў не абярэшся».
Аднойчы пад канец навучальнага года настаўніца выклікала Горачка з Пажоўтам на праверку хатняга задання, але Горачак яго не выканаў, а Пажоўт і пагатоў, тым не менш настаўніца амаль не раззлавалася, сказаўшы, што гэта ўжо ўсё адно нічога не вырашае, бо яны так ці інакш застануцца на другі год, і выклікала на тое заданне ўзорную вучаніцу Трэйбалаву.
Але ж ва ўзорнай вучаніцы Трэйбалавай таго задання таксама не было, а калі настаўніца выказала сваё здзіўленне, маўляў, як гэта так, Трэйбалава пачала плакаць, што ў іхняй сям'і гора, што татаў брат, дзядзечка Леапольд, які быў прафесарам у даследчым інстытуце, знік у палярных шыротах, што навуковая экспедыцыя, у якой ён удзельнічаў, учора вярнулася без яго, што тыя людзі тры месяцы марна шукалі яго непадалёк ад Паўночнага полюса, і таму ёсць сур'ёзнае падазрэнне, што дзядзечку Леапольда з'елі белыя мядзведзі; Трэйбалава заходзілася плачам і прычытала, што гэта быў самы добры дзядзечка на свеце, што са сваіх падарожжаў ён прывозіў падарункі для ўсёй сям'і і што яго ўсе вельмі любілі; так яна ўсё плакала і не магла супакоіцца, і настаўніца ёй тое заданне ўрэшце прабачыла; на перапынку ж Мах з Шэбеставай дамовіліся, што было б вельмі шкада, калі б такі добры чалавек вось так без нічога ніякага проста згубіўся, што яны гэтага добрага дзядзечку Леапольда паспрабуюць знайсці, а слухаўка, схаваная ў Маха ў тумбачцы, ім у гэтым абавязкова дапаможа, і што на Паўночны полюс яны выправяцца адразу ж пасля абеду.
Стоячы на школьным калідоры, яны нават не здагадваліся, што за рогам іх размову падслухоўваюць Горачак з Пажоўтам, а між тым пасля перапынку тыя двое ў клас ужо не вярнуліся - яны пайшлі ў недалёкі парк і прыселі на лавачцы, каб абмеркаваць наяўную сітуацыю; Пажоўт сказаў: «Чым на другі год, лепш уцячы ў Амерыку, паслухай, Горачак, мы ведаем, дзе Мах хавае чарадзейную слухаўку, скрадзем яе - і праз хвіліну мы ў Нью-Ёрку, там для пачатку папрацуем чысцільшчыкамі чаравікаў, зробімся мільянерамі і будзем інвеставаць у вытворчасць газы», - але Горачак, які быў меншы нягоднік, сказаў: «Каб ты ведаў, Пажоўт, у гэтым я табе не таварыш; Мах з Шэбеставай збіраюцца выратаваць нейкага прафесара, і калі мы ім у гэтым перашкодзім, гэты чалавек будзе на нашым сумленні», - на што Пажоўт задумаўся: «Эх ты, баязлівец, ну добра, паедзем тады з імі на Паўночны полюс, адтуль да Амерыкі рукой дастаць», - а калі Горачак вырачыў на Пажоўта вочы, як той збіраецца зрабіць так, каб Мах і Шэбестава ўзялі іх з сабой, той адказаў: «Ты не турбуйся, у мяне ўсё прадумана».
А калі потым Мах прыйшоў са школы дадому, спадарыня Махава сказала: «У тваім пакоі цябе чакаюць Горачак з Пажоўтам, я хацела іх выгнаць, але яны сказалі, што прынеслі табе важнае даручэнне ад спадара дырэктара», - а Мах сказаў: «Што за лухта», - і паспяшаўся ў свой пакой, але ж там ён ані Горачка, ані Пажоўта не знайшоў, спадарыня Махава абшукала ўсю кватэру, а потым сказала: «Вар'яцтва нейкае, куды гэтыя двое маглі падзецца?»
А пасля абеду, калі спадарыня Махава пайшла ў цырульню, Мах патэлефанаваў Шэбеставай і сказаў, што акцыя па выратаванні прафесара Трэйбала можа пачацца, і ўжо праз імгненне пачуўся званок у дзверы - гэта была Шэбестава, на ёй было маміна футра і татава футровая шапка-аблавушка, за сабой яна цягнула санкі, па якія схадзіла ў склеп, а побач з ёй сядзеў Джанатан, якога яна пазычыла ад спадарыні Кадрножкавай; Мах акінуў іх вокам і сказаў: «Трэба спяшацца, мне страшэнна горача», - што не дзіўна, бо на ім было чатыры швэдры, спачатку ён нават хацеў апрануць шэсць, аднак два загадкава зніклі, і Мах сказаў: «Ведаеш, Шэбестава, гэта проста дзіва нейкае: нібыта ў мяне нехта скраў два швэдры, а замест іх паклаў новенькія пальчаткі, вось, паглядзі», - а Шэбестава адказала: «Дык што ж, возьмем іх з сабой, запасныя нам не зашкодзяць», - і яны сунулі іх у заплечнік, яшчэ паклалі туды ежу і сякерку, потым Мах адшукаў у каморцы камлатую шапку, якую з Расеі прывёз дзядзька Карал, і вось нарэшце яны нешта сказалі ў слухаўку і разам з санкамі і Джанатанам расталі ў паветры.
Яны апынуліся сярод бясконцага снегу і лёду, вакол не было нікога, хто мог бы ім паказаць дарогу, мароз там быў такі жахлівы, што амаль немагчыма было ані дыхаць, ані гаварыць, і тым не менш Шэбестава сказала: «Гэй, Мах, вунь там нейкі цюлень, паспрабуем спытаць у яго?» - і папрасіла слухаўку ператварыць яе ў цюленя, пасля чаго яна з другім цюленем перакінулася парай словаў, а даведаўшыся, у якім баку Паўночны полюс, зноў зрабілася Шэбеставай і пераклала Маху цюленевы словы, а Мах сказаў: «Ну дык хадзем», - і папрасіў слухаўку ператварыць Джанатана ў сабачую запрэжку, Джанатан раптам размножыўся, з яго зрабілася шэсць Джанатанаў, запрэжаных у санкі, Мах з Шэбеставай на тыя санкі пагрузілі заплечнікі і селі самі, пасля чаго Джанатаны пабеглі, і санкі памчалі наперад, як на мазаных колах.
Так яны і ехалі - то па снезе, то па лёдзе, сям-там бачылі маржоў, цюленяў і белых мядзведзяў, ды ад хуткай язды неўзабаве адчулі пякельны холад, і яны вырашылі папрасіць у слухаўкі крыху гарачай гарбаты, але ўявіце сабе: са слухаўкі ніхто не азваўся, слухаўка ні на якія просьбы не рэагавала, і Мах сказаў: «Шэбестава, іду ў заклад, што гэтая слухаўка папросту замерзла, з ёй трэба ў цяпло, але ж куды?» - аднак Шэбестава ў гэты момант закрычала: «Мах, здаецца, мы ўжо прыехалі», - яны спыніліся, злезлі з санкаў, і Мах сказаў: «Ну вядома ж, Шэбестава, мы прыехалі, ты стаіш на саменькім Паўночным полюсе», - мароз там быў яшчэ большы, і Мах расшпіліў заплечнік, каб надзець яшчэ тыя запасныя пальчаткі, але ж толькі ён да іх дакрануўся, здарылася нешта зусім нечаканае: каля іх раптам з'явіліся Горачак з Пажоўтам, бо гэтыя двое, знайшоўшы ў Маха ў тумбачцы слухаўку, папрасілі ператварыць іх у пальчаткі на той час, пакуль яны не апынуцца на полюсе.
Мах выкрыкнуў: «Што вы тут робіце?» - а Пажоўт сказаў: «Што табе да таго, ёлупень», - але Горачак, які быў усё ж такі больш ветлівы, сказаў, што яны ўцякаюць у Амерыку, дзе зробяцца мільянерамі, бо будуць інвеставаць у вытворчасць газы, а між тым яны ўжо абодва пасінелі і дрыжалі ад холаду як асінавыя лісточкі, бо на іх былі толькі тыя два швэдры, якія яны сцягнулі з Махавай шафы, і Горачак сказаў: «Нам трэба крышку сагрэцца», - і яны з Пажоўтам пачалі вакол Маха з Шэбеставай бегаць, а Шэбестава сказала: «Вось няшчасце на нашую галаву, а што, калі яны тут змерзнуць», - і толькі яна гэта сказала, як пад Горачкам і Пажоўтам праламаўся свежы лёд, што на Паўночным полюсе бывае надзвычай рэдка, і абодва плюхнуліся ў ваду, а калі Мах з Шэбеставай да іх падбеглі, вада вакол Горачка з Пажоўтам зноў ператварылася ў лёд, так што Маху давялося сякеркай высякаць лядовы куб, а затым той куб, унутры якога былі замарожаныя Горачак з Пажоўтам, грузіць на сані, бо Шэбестава сказала: «Не пакідаць жа іх тут!»
А за працай Мах распавядаў Шэбеставай, што нічога страшнага не здарыцца, калі чалавека на нейкі час замарозіць, бо потым ён зноў растане і будзе сабе спакойна жыць далей, што навука сёння робіць цуды і некаторыя людзі аддалі б што заўгодна за тое, каб сто гадоў пабыць у лёдзе, а потым паглядзець, як будзе выглядаць свет у будучыні, і тут Шэбестава перапыніла Маха і сказала: «Паглядзі, Мах, сюды ідуць белыя мядзведзі», - і Мах убачыў, што да іх набліжаюцца пяць белых касмачоў, прычым адзін з іх быў у акулярах і махаў ім лапай, але перш чым Мах паспеў здзівіцца, той мядзведзь закрычаў: «Маладыя людзі, як вы тут апынуліся?» - а Мах з Шэбеставай вырачылі вочы: як гэта можа быць, каб мядзведзь размаўляў па-чэшску, але ж неўзабаве высветлілася, што гэта зусім не мядзведзь, а прафесар Леапольд Трэйбал, які згубіўся ў навуковай экспедыцыі пад час завірухі і з таго часу жыве ў адной мядзведжай сям'і, вывучыў іхнюю мову, разам з імі палюе на цюленяў і даследуе іхнія звычкі, ён сказаў, што ў яго цэлая куча навуковых занатовак, і калі ён вернецца ў інстытут, напіша пра белых мядзведзяў кнігу, якая зробіцца сусветнай сенсацыяй; ён прадставіў сваіх мядзведжых сяброў Маху і Шэбеставай: гэта былі бацька і маці з двума сынамі; іх цікавіла, што дзеці вывучаюць пра мядзведзяў у школе; прафесар перакладаў іхнія пытанні Маху і Шэбеставай, а потым пераказваў мядзведзям адказы дзяцей, пакуль нарэшце спадарыня Мядзведзіха не прапанавала зайсці куды-небудзь у цёплае месца, каб Мах з Шэбеставай на падхапілі прастуды.
І тады Мах даў каманду Джанатанам і ўсе накіраваліся да мядзведжага бярлогу, зробленага ў адным з ледавікоў, санкі з Горачкам і Пажоўтам туды не пралезлі, і іх вымушаны былі пакінуць знадворку, але тым дваім гэта не зашкодзіла, усё адно яны былі змерзлыя, як пламбір; прафесар у тым бярлогу меў свой куток, дзе ў яго вісеў фотаздымак спадарыні Трэйбалавай, але галоўнае там была безліч папераў з занатоўкамі; ён зняў свой белы кажух і спытаў у Маха і Шэбеставай, калі яны думаюць вяртацца, маўляў, ён бы паехаў з імі, а Мах сказаў, што ўсё залежыць ад таго, калі размарозіцца слухаўка, а Шэбестава дадала, што гэта, відаць, надоўга не зацягнецца, бо ў бярлогу было досыць цёпла, тады прафесар Трэйбал спакаваў свае навуковыя напрацоўкі і развітаўся з той сімпатычнай мядзведжай сям'ёй, паабяцаўшы, што вельмі хутка зноў іх наведае.
А потым перад домам Трэйбалаў адбылася радасная падзея: дзядзечка Леапольд нечакана вярнуўся, усе радаваліся і абдымалі яго, дзякавалі Маху і Шэбеставай, аднак над тым вялікім кавалкам лёду, у якім былі замарожаныя Горачак і Пажоўт, усе стаялі збянтэжаныя, ніхто не ведаў, што з імі рабіць, нарэшце паклікалі настаўніцу, якая сказала, што пагаворыць пра гэта з іх бацькамі, што яна і зрабіла, і ўрэшце было вырашана, што Горачка з Пажоўтам пакінуць у лёдзе яшчэ на вакацыі, каб яны не сваволілі, а пазней будзе відаць.
Аднойчы ўлетку Мах з Шэбеставай паклалі ў торбу ласты і пайшлі купацца на раку, дарогай яшчэ зайшлі па Джанатана, але спадарыня Кадрножкава, якая акурат выходзіла з кватэры, сказала: «Што вы, Джанатан сябе дрэнна паводзіў і нікуды не пойдзе, я зачыніла яго на гаўбцы і ён там прабудзе да самага вечара», - і пайшла па лесвіцы ўніз, але ж Мах выцягнуў слухаўку, сказаў у яе пару словаў, і ў яго на далоні раптам з'явіўся маленечкі Джанатан, зменшаны да двух сантыметраў, Мах пасадзіў яго ў торбу з ластамі, і яны пайшлі, а спадарыня Кадрножкава, якая стаяла перад домам са спадарыняй Крупічкавай, нават не здагадалася, каго яны нясуць у той чырвонай торбе.
А Мах з Шэбеставай адно аднаму весела падміргвалі і ўяўлялі, як яны будуць плёскацца ў вадзе з Джанатанам; дома ім трэба быць толькі а шостай, часу ў іх досыць, і яны вырашылі пайсці праз парк, каб паглядзець на фантан, а калі яны да яго падышлі, то ўбачылі, што вакол фантана поўзае нейкая тоўстая жанчына, а Мах сказаў: «Я яе ведаю, гэта спадарыня Крэчкава, што жыве на Стамбульскай вуліцы, у спадара Крэчка - ейнага мужа - ёсць грузавік, на якім ён дапамагае людзям перавозіць розныя рэчы», - а спадарыня Крэчкава ўбачыла Маха і пачала скардзіцца, што згубіла залаты пярсцёнак і што муж яе за гэта аблае, выцягнула з сіняй торбы з прадуктамі насоўку і расплакалася, а Мах нешта прашаптаў Шэбеставай, выцягнуў слухаўку і папрасіў у яе залаты пярсцёнак, наўмысна павярнуўшыся спінай, каб спадарыня Крэчкава не ўбачыла слухаўкі, тым не менш тая яе заўважыла і падумала: «Паглядзіце толькі, у гэтых дзяцей чарадзейная слухаўка, мне б яна вельмі нават прыдалася», - але калі Мах падаў ёй той залаты пярсцёнак, спадарыня Крэчкава ўзяць яго не схацела, сказаўшы, што ейны быў з сэрцайкам і муж пазнае, што гэта не той, і плакала бесперастанку, пасля чаго Шэбестава адвяла Маха ўбок і сказала яму: «Паслухай, Мах, я чытала, што недзе ў Перу ёсць пячора, пра якую ніхто не ведае, яна называецца Эльдарада, і кажуць, што некалі даўно інкі схавалі ў ёй аграмадную колькасць залатых рэчаў, каб яны не дасталіся гішпанскім заваёўнікам, думаю, там спадарыня Крэчкава змагла б сабе выбраць які-небудзь пярсцёнак», - а Мах сказаў: «Ну дык давай туды злётаем», - і адразу ж пра гэта папрасіў слухаўку, і ніхто войкнуць не паспеў, як яны ўсе разам з торбамі апынуліся ў Паўднёвай Амерыцы, пасярод той перуанскай пячоры.
І ва ўсіх ад здзіўлення адразу ж паадвісалі сківіцы, бо ў гэтай вялізнай пячоры паўз усе сцены былі паліцы, запоўненыя залатымі талеркамі і міскамі, накрыўкамі і конаўкамі, апалонікамі і мяшалкамі, на самым версе стаялі залатыя начоўкі, а ў самым нізе ляжалі горы пярсцёнкаў, Шэбестава адразу выбрала адзін з сэрцайкам, але ж спадарыня Крэчкава страціла да пярсцёнкаў усякую цікавасць: з сіняй торбы яна павыкідала ўсё, што купіла на вячэру, з чырвонай выкінула ласты, абедзве торбы напоўніла залатымі апалонікамі і мяшалкамі, вырвала ў Маха з рук слухаўку, сказала, што зараз жа хоча быць на Стамбульскай вуліцы, і знікла.
Слухаўка сказала: «На стамбульскай вуліцы, дык на стамбульскай вуліцы», - і так спадарыня Крэчкава апынулася на вуліцы ў Стамбуле, найвялікшым горадзе Турцыі; яна паставіла торбы на зямлю, слухаўку паклала ў сінюю, потым агледзелася, дзе, уласна, яна знаходзіцца, і ў тую ж секунду торбы зніклі - нейкі хлопец уцякаў з імі па вуліцы; спадарыня Крэчкава дзіка завішчала, потым убачыла, што за злодзеем пабег паліцыянт, але вішчаць не перастала, вакол яе ўжо сабраўся ладны натоўп, нейкі мужчына, які трохі размаўляў па-чэшску, узяўся ёй дапамагчы, але калі яна сказала яму, што яшчэ дзве хвіліны таму была ў Паўднёвай Амерыцы і нават не ўяўляе, дзе яна зараз знаходзіцца, а таксама што ў яе скралі дваццаць залатых мяшалак і трыццаць залатых апалонікаў, ён падумаў: «Божачкі, гэтая жанчына, пэўна, звар'яцела», - выклікаў хуткую дапамогу, і не паспела спадарыня Крэчкава вокам міргнуць, як апынулася ў вар'ятні.
А Мах з Шэбеставай сядзелі ў перуанскай пячоры і чакалі, ці вернецца па іх спадарыня Крэчкава; гэтак сабе сядзелі і сумавалі, пакуль Шэбестава ўрэшце не сказала: «А ну годзе, мне гэта ўжо надакучыла, мы хацелі купацца, дык і пойдзем купацца», - а Мах сказаў: «Праўда што», - пасля чаго яны ўзялі ласты, выбраліся з пячоры і пайшлі, вакол былі джунглі, што кішэлі малпамі і папугаямі, над вялікімі кветкамі лёталі маленечкія калібры, а Мах з Шэбеставай ішлі ўсё далей і далей; нарэшце Мах кажа: «Цікава, як мы да шасці трапім дадому, мы ў Паўднёвай Амерыцы, а слухаўка ў нас бог ведае дзе», - а Шэбестава кажа: «А мне цікава, як мы вернем Джанатана спадарыні Кадрножкавай, калі мы нават не ведаем, дзе ён, небарака, знаходзіцца», - і толькі яна гэта сказала, як убачыла за дрэвамі раку шырынёй не менш за пяць кіламетраў і сказала: «Гэй, Мах, гэта ж Амазонка, калі б спадарыня Крэчкава з намі засталася, яна б магла выкупацца ў найвялікшай рацэ свету», - на што Мах кіўнуў галавой і сказаў: «Цікава, што яна зараз робіць?»
А няшчасная спадарыня Крэчкава была ў вар'ятні, апякаў яе доктар Цюблек - дробны мужчына ў белым халаце і з доўгаю барадой, клапаціўся ён пра яе проста ўзорна: даў ёй халат, тапачкі і нават выклікаў перакладчыка, і той перакладчык якраз казаў: «Паслухайце, спадарыня, доктар Цюблек у вас пытаецца, як вы трапілі да нас у Турцыю?» - і тады спадарыня Крэчкава пачала распавядаць пра чарадзейную слухаўку, аднак доктар Цюблек яе адразу ж перапыніў і сказаў: «Так, пачакайце, калі вы будзеце вярзці такую лухту, дык адсюль ніколі ў жыцці не выберацеся», - але ў той міг з'явіўся паліцыянт, што бег за рабаўніком, і прынёс спадарыні Кадрножкавай торбы, якія той нягоднік, уцякаючы, кінуў, золата ў іх, натуральна, ужо не было, але слухаўка ў сіняй торбе, на шчасце, засталася, а ў чырвонай сядзеў зусім малюпасенькі Джанатан, і спадарыня Крэчкава падумала: «Ну, зараз я гэтаму доктару пакажу, хто вярзе лухту», - пасля чаго сказала пару словаў у слухаўку, і ў той самы момант доктар Цюблек са спадарыняй Крэчкавай і абедзвюма торбамі апынуліся ў залатой пячоры ў Перу.
Няшчасны доктар стаяў, бы саляны слуп, столькі золата ў адным месцы ён у жыцці не бачыў; таму ён стаяў і тарашчыў вочы на тую раскошу, затое спадарыня Крэчкава дзейнічала: яна сказала ў слухаўку, што зараз жа хоча мужаў грузавік, а калі той грузавік з'явіўся ў пячоры, кінула слухаўку ў чырвоную торбу і пачала загружаць у машыну золата з усіх паліцаў: талеркі, міскі, рондалі і накрыўкі, пры гэтым яна крычала на доктара, каб ён не стаяў, як статуй, а трохі ёй дапамог, і тады яны пачалі грузіць разам, а працуючы, зусім не заўважылі, што малюсенькі Джанатан у чырвонай торбе гаўкнуў у слухаўку, пасля чаго тая торба нечакана знікла.
А Мах з Шэбеставай, якія разам купаліся ў Амазонцы, убачылі на беразе чырвоную торбу і кінуліся з вады на бераг, у сваіх ластах яны спатыкаліся і падалі, ледзь насы сабе не парасквашвалі, але ўрэшце да той торбы дабеглі і знайшлі ў ёй слухаўку і маленечкага Джанатана - таго разумненькага сабачку, які хвілю таму прагаўкаў у слухаўку, што хоча быць разам з Махам і Шэбеставай, а слухаўка Джанатанаву просьбу без праблемаў задаволіла, бо яна разумее кожную мову, нават жывёльную; пасля гэтага Мах павялічыў Джанатана да нармальных памераў, і яны ўсе трое зноў пабеглі купацца і плёскацца ў вадзе, але не надта доўга, бо Шэбестава раптам зірнула на гадзіннік і крыкнула: «Божа Ісусе, Мах, без хвіліны шэсць, трэба зараз жа дадому».
Дзякуючы слухаўцы яны паспелі ў апошні момант, вярнулі Джанатана якраз учас, спадарыня Кадрножкава якраз ішла на гаўбец па цыбулю, і, убачыўшы Джанатана, сказала: «Вось бачыш, а калі б ты сябе добра паводзіў, мог бы пасля абеду схадзіць на рэчку з Махам і Шэбеставай», - а Мах і Шэбестава сядзелі дома за вячэрай, Мах еў хлеб з маслам і каўбасой, і ў той момант, калі ён тую каўбасу адкусваў, зазваніў тэлефон, на другім канцы азвалася Шэбестава: «Паслухай, Мах, асліныя мы галовы, мы ж зусім забылі пра спадарыню Крэчкаву, нават не ведаем, дзе яна знаходзіцца; слухаўка ў цябе, таму, калі ласка, паклапаціся пра гэта», - на што Мах сказаў: «Гэй, Шэбестава, супакойся, зараз павячэраю, вазьму слухаўку і вярну яе дадому хоць з-пад зямлі».
А тым часам спадарыня Крэчкава і доктар Цюблек напоўнілі золатам грузавік спадара Крэчка аж да верху, пячора амаль апусцела, хіба што на верхняй паліцы, куды спадарыня Крэчкава не даставала, засталіся яшчэ залатыя начоўкі; спадарыня Крэчкава падумала: «Не пакідаць жа іх тут, папрашу доктара Цюблека, каб сеў мне на плечы, ён дробны, я яго спакойна падыму, і ён мне тыя ночвы паздымае», - аднак ледзь толькі доктар Цюблек уладкаваўся ў спадарыні Крэчкавай на карку, як абое раптоўна зніклі і ў наступнае імгненне з'явіліся ў кухні ў Крэчкаў; спадар Крэчак гатаваў на вячэру яечню, у яго быў надзвычай паганы дзень, пасля абеду ў яго ні села ні пала знік грузавік, потым ён марна прачакаў спадарыню Крэчкаву, калі яна прынясе што-небудзь на вячэру, і ў выніку ён цяпер мяшаў на пліце яечню і паўтараў: «Трасца, дзе гэтая баба цягаецца!» - і оп-ля - раптам яна з'явілася ў кухні - на плячах чужы халат, на нагах чужыя тапкі, а на карку чужы барадаты мужчына; спадар Крэчак спачатку не разумее, сон гэта ці ява, а затым як закрычыць немым голасам: «Бажэна, што гэта значыць, што гэта за мужык, ды я з яго катлету зраблю, і з цябе таксама», - і бяжыць да серванта, дзе ляжыць сякач на мяса; доктар Цюблек, вядома ж, расправы не чакае і што духу ўцякае прэч, спадар Крэчак гоніцца за ім з секачом у руцэ, але ж Мах з Шэбеставай пра гэта нават не здагадваюцца, яны глядзяць сабе дома калыханку і думаюць: «Добра ж мы сёння пакупаліся!»
Аднойчы ўвосень у Махаў у гасцях была цётачка Маня, і яна пачала скардзіцца на дзядзечку Карла, маўляў, ён увесь час толькі бурчыць, што яму абрыдла сядзець на пенсіі, проста слухаць яго немагчыма, і ўсё жалілася і жалілася, пакуль спадар Мах ёй не сказаў: «Эх, дзеўка, ды ты ж зразумей: Карал - былы пілот, ён дваццаць гадоў лётаў з Эўропы ў Афрыку, вядома ж, цяпер яму гэтага не стае», - а спадарыня Махава ўздыхнула: «Старасць - жахлівая рэч, яна чакае ўсіх і кожны з ёй павінен змірыцца, Карлу ўжо час забыць пра палёты», - але цётачка Маня яе перапыніла: «Ды што ты такое гаворыш, як ён можа забыць пра палёты, калі ён толькі пра гэта і думае, па начах бачыць пра гэта сны, а колькі грошай ён змарнаваў на розныя там латарэі - усё мне даводзіць, што аднойчы ён проста абавязаны выйграць, і тады ён зможа сабе купіць спартовы самалёт, зусім звар'яцеў стары».
Але калі Мах пераказваў гэта Шэбеставай па дарозе ў школу, Шэбестава сказала: «Ведаеш, Мах, я не думаю, што твой дзядзька зусім звар'яцеў, наадварот, мне вельмі сімпатычна, што яго дагэтуль цягне ў неба, дык давай яму як-небудзь дапаможам?»
Мах быў за, і яны адразу ж вырашылі зайсці да дзядзечкі Карла; той вельмі парадаваўся гасцям і распавёў Шэбеставай, як ён гуляў з малым Махам і нават навучыў яго азбуцы Морзэ, а Мах сказаў: «Дзядзечка Карал, мы з Шэбеставай падумалі, што калі табе так не стае тых палётаў, дык мы цябе можам ператварыць у стрыжа або ў бусла, і тады ты зможаш лётаць ад раніцы да ночы, што скажаш?» - і запэўніў дзядзечку, што для іхняй слухаўкі гэта не складзе праблемы, а дзядзька Карал ад такой прапановы трохі збянтэжыўся, але хутка авалодаў сабой і сказаў, што ён прапанову з радасцю прымае, якраз буслы адлятаюць у вырай, і ён разам з імі паўторыць доўгі пералёт у Афрыку; цётачка Маня не пярэчыла, яна была радая, што пару месяцаў зможа ад Карла адпачыць, сказала толькі: «Ляці», - і тады дзядзечка ёй сказаў: «Калі што якое, я буду ля возера Вікторыя, туды штогод злятаюцца буслы з усёй Эўропы», - пасля чаго Мах з Шэбеставай з дапамогай слухаўкі ператварылі яго ў прыгожага вялікага бусла з чырвонымі нагамі і доўгай дзюбай, і ён, задаволены, паляцеў.
Але тыдні праз два да Маха і Шэбеставай прыбегла цётачка Маня і паведаміла, што дзядзька Карал выйграў у латарэю вялікія грошы, а яна доўга вагалася, але ўрэшце купіла яму спартовы самалёт, і добра зрабіла, бо ён быў апошні, а цяпер той самалёт будзе стаяць у дрывотні і чакаць, пакуль Карал вернецца, што будзе яшчэ немаведама калі, і Мах з Шэбеставай пагадзіліся, што, безумоўна, недарэчна, калі прыгожы новы самалёт будзе дарма прастойваць, і паабяцалі цётачцы Мані, што заўтра ж выправяцца па дзядзьку, і як сказалі, так і зрабілі.
Ля возера Вікторыя быў жахлівы хаос, буслоў там было мо паўмільёна, і ўсе яны ляскалі дзюбамі, ад чаго ўтвараўся страшэнны гам; Мах паглядзеў на гэта і пакруціў галавой: «Ведаеш, Шэбестава, хай мяне разарве, калі дзядзька Карал сапраўды знаходзіцца ў гэтым дурдоме, ён ужо не малады і любіць спакой, а тут за пяць хвілінаў звар'яцець можна, іду ў заклад, што ён асеў недзе паблізу, дзе не так шумна», - Шэбестава з ім пагадзілася, і тут яны ўбачылі, што да іх набліжаецца мурынскі хлопчык з мяхом на спіне, тады Шэбестава папрасіла слухаўку зрабіць так, каб яна ўмела размаўляць на суахілі, і калі хлопчык падышоў бліжэй, спытала ў яго, ці няма ў наваколлі нейкага меншага азярца, дзе не так шумна.
На шчасце, хлопчык трапіўся вельмі прыязны, звалі яго Тумба, і ён сказаў, што якраз такое азярцо знаходзіцца адразу за вёскай, і ён іх да яго з радасцю завядзе, як толькі аддасць матулі гэты мех з тэрмітамі, якіх ён збіраў для курэй цэлы дзень; так яны пайшлі разам з ім, было невыносна горача, паабапал дарогі пасвіліся антылопы і зебры, трохі воддаль прабягаў статак жырафаў, а Тумба выпытваў, адкуль яны ўзяліся і чаму яны белыя, а тады пахваліўся, што ўжо бачыў белых людзей на малюнку ў школе, але ён баяўся, што ў вёсцы будзе вялікі пярэпалах, калі ён іх туды прывядзе, сказаў, што старыя бабы і малыя дзеці дакладна пачнуць дзіка енчыць, а калі Шэбестава ў яго спытала, ці не было б лепш, каб яны былі чорныя, Тумба задумаўся і сказаў, што, відаць, так, таму Мах папрасіў слухаўку зрабіць з іх дваіх мурынскіх школьнікаў; слухаўка з радасцю выканала просьбу, але Тумбу гэта так напалохала што, калі яны прыйшлі ў вёску, ён адразу ж пабег да чараўніка і закрычаў, што той хлопчык і тая дзяўчынка, якія з ім прыйшлі, - два магутныя чарадзеі, якія могуць рабіцца то белымі, то чорнымі, і гэта прынесла Маху і Шэбеставай нечаканыя праблемы.
Усё цела чараўніка было пакрыта нейкімі ўзорамі, нібыта яго абмалявалі спрэеры, быў ён высокі, тоўсты і дужа ганарысты, уяўляў, быццам ён найвялікшы чараўнік ва ўсёй Афрыцы, а калі пачуў, што нейкія двое дзяцей лезуць у ягоны гарод, адразу ж раззлаваўся і загадаў іх паклікаць; ён выйшаў са сваёй хаціны, сеў на скрыню з-пад кока-колы, выцягнуў з носа чарадзейную палачку і сказаў: «Дык вось, смаркачы, глядзіце, што можа вялікі чараўнік», - ён нешта замармытаў, махнуў палачкай і ў тое імгненне ні села ні пала пайшоў дождж, што ў такой гарачыні было досыць прыемна, але ж чараўнік махнуў палачкай зноў, і дажджу як не было, а гэты тоўсты задавака засмяяўся: «Што, не чакалі?.. а цяпер вы», - і Шэбестава прамармытала нешта ў слухаўку, Мах махнуў рукой і ў тое імгненне пайшоў снег; вяскоўцы, якія стаялі вакол, завішчалі, бо ніколі ў жыцці нічога падобнага не бачылі, а чараўнік, зразумеўшы, што лік адзін нуль на карысць гэтых дваіх самазванцаў, зноў раздражнёна замармытаў, махнуў палачкай і ператварыў курыцу ў казу, а Шэбестава таксама нешта хуценька прамармытала, Мах зноўку махнуў рукой, і тая каза ператварылася ў белага мядзведзя; людзі завішчалі як ашалелыя, бо пра такога звера чуць не чулі, пасля чаго чараўнік страшэнна разгневаўся, вырваў у Шэбеставай слухаўку, нешта ў яе прамармытаў, і Мах з Шэбеставай раптоўна ператварыліся ў двух чорных афрыканскіх буйвалаў; чараўнік выгнаў іх за вёску, а калі яны зніклі з вачэй, засунуў сабе слухаўку ў нос, палачку выкінуў, а Тумбу сказаў: «Больш мне сюды нікога не прыводзь, інакш схопіш па карку».
А Мах з Шэбеставай ішлі па дарозе, цяжка перастаўляючы ногі, бо кожны з іх важыў не менш за тры цэнтнеры, а каб пагаварыць, ім даводзілася мычаць, і калі яны гэтак ішлі да маленькага азярца за вёскай, Шэбестава мычала сумным голасам: «Ну мы й папаліся, Мах, цяпер нам да смерці не выбрацца з Афрыкі, рэч вядомая - нам канец, цяпер ужо нас ніхто не зможа выратаваць, нават дзядзечка Карал, ён нас проста не зразумее», - а Мах у адказ прамычаў: «Шэбестава, не ный, што за паніка, вось пабачыш: усё ўладкуецца, глядзі, мы ўжо прыйшлі», - і сапраўды, перад імі было невялікае азярцо, дзе быў толькі адзін бусел; як можна было меркаваць, гэта быў дзядзечка Карал, ён стаяў на адной назе, і калі яны да яго падышлі, Мах раптам пачаў мычаць: два працяглыя му і адно кароткае, затым тры кароткія і адно працяглае, і гэтак далей, карацей кажучы, ён мычаў на азбуцы Морзэ, а дзядзька Карал пачаў ляскаць дзюбай, чатыры кароткія шчаўчкі і два доўгія, так яны на азбуцы Морзэ перамаўляліся, а Шэбестава, якая азбукі Морзэ не ведала, магла хіба што маўчаць, і гэта яе нямала злавала, бо яна не разумела, пра што гаворка, а між тым Мах расказаў дзядзечку пра спартовы самалёт і пра тое, як яны з Шэбеставай засталіся без слухаўкі, пасля чаго дзядзька Карал заляскаў дзюбай, каб яны нікуды не хадзілі, што ён праз хвілінку вернецца, а тады ўзняўся ў паветра і паляцеў, а Шэбестава раздражнёна замычала: «Што такое, гэты твой дзядзька паляцеў дадому, а нас тут кінуў на волю лёсу», - а Мах замычаў: «Шэбестава, не панікуй, пачакай і ўсё ўбачыш», - пасля чаго пайшоў пасвіцца, бо быў галодны.
А дзядзька Карал тым часам ляціць у тую мурынскую вёску, апускаецца на зямлю перад самай хацінай чараўніка і пачынае ляскаць дзюбай, чараўнік праз дзверы бачыць бусла і думае: «Гэты птах паводзіць сябе неяк дзіўна, нібыта ад мяне нечага хоча», - ён выходзіць на двор, бусел падыходзіць да яго бліжэй і ляскае дзюбай перад самым ягоным носам - два працяглыя шчаўчкі і адзін кароткі, а чараўніку і няўцям, што бусел на азбуцы Морзэ гаворыць у самую слухаўку, у чарадзейную слухаўку, якая разумее ўсе чалавечыя і ўсе звярыныя мовы, і азбуку Морзэ, вядома ж, таксама; і так слухаўка выслухоўвае пажаданне дзядзечкі Карла, а затым гэтае пажаданне неадкладна выконвае і чараўнік ператвараецца ў конаўку з вялікай ручкай, праз якую прасунута слухаўка, дзядзька тую слухаўку бярэ ў дзюбу і ляціць з ёю прэч, а вяскоўцы, якія ўсё гэта бачаць, пачынаюць вішчаць так дзіка, як яшчэ ніколі ў жыцці не вішчалі.
А далей усё ішло як па масле, ні з кім больш нічога благога не здарылася, хіба што цётачка Маня страшэнна спалохалася, калі абірала слівы, і ў садзе - быццам з неба спалі - з'явіліся дзядзька Карал, Мах і Шэбестава; дзядзька хацеў хутчэй пабачыць свой новы самалёт, і калі цётачка адчыніла дрывотню, стары ледзь не ашалеў ад радасці; самалёт быў зусім маленькі і ўвесь серабрысты, і дзядзечка адразу ж пачаў да ўсіх чапляцца з прапановамі пакатаць, але Мах з Шэбеставай ветліва падзякавалі і сказалі, што калі-небудзь іншым разам, бо зараз яны спяшаюцца дадому на вячэру, а па дарозе дамоў яны згадалі пра ганарыстага чараўніка, які ператварыўся ў конаўку з вялікай ручкай, і папрасілі слухаўку вярнуць яму людское аблічча, а слухаўка сказала: «Без праблемаў», - і нават іх пахваліла, што яны пра таго чалавека не забылі, хоць ён да іх паставіўся не вельмі прыгожа.
Аднойчы спадарыня Кадрножкава на месяц паляцела да сястры Бажэны ў Аўстралію і Джанатана ўзяла з сабой, а Мах з Шэбеставай цэлы месяц былі не ў гуморы і ўвесь час толькі падлічвалі дні, калі Джанатан вернецца, яны ўсё ніяк не маглі дачакацца, вы ж ведаеце, месяц - гэта вельмі доўга, асабліва калі чакаеш сябра, ды ўрэшце і той месяц мінуў, і Мах з Шэбеставай паехалі са спадаром Махам у аэрапорт сустракаць спадарыню Кадрножкаву, а цяпер уявіце сабе іх жах, калі яны ўбачылі, што спадарыня Кадрножкава выйшла з самалёта адна, а калі Шэбестава ў яе спытала, дзе падзеўся Джанатан, яна, гаротніца, расплакалася, што сабакі няма, што яна Джанатана больш ніколі не ўбачыць, бо яго нехта ў Аўстраліі скраў.
А Шэбестава сказала: «Гэта катастрофа, Мах, што мы будзем рабіць, я не ўяўляю, як буду жыць без Джанатана», - а калі яны з Махам засталіся адны, яна яшчэ доўга абуралася, што спадарыня Кадрножкава так дрэнна глядзела за Джанатанам, але Мах сказаў: «Шэбестава, злосцю тут не дапаможаш, проста трэба Джанатана знайсці - іншага рашэння няма, на шчасце, у нас ёсць слухаўка», - і тады яны сказалі сваім бацькам, што хацелі б правесці выходныя са спадарыняй Кадрножкавай на лецішчы, каб ёй без Джанатана не было так сумна, спадар Мах іх на тое лецішча адвёз, а калі ён з'ехаў, Шэбестава сказала спадарыні Кадрножкавай, што яны небараку Джанатана знойдуць, нават калі б ім давялося абшукаць усю Аўстралію, што пачнуць яны з ейнай сястры Бажэны і, магчыма, вернуцца толькі ў нядзелю, галоўнае, каб яна берагла сябе, а пасля Мах і Шэбестава дамовіліся са слухаўкай і ў тое ж імгненне зніклі.
Тая сястра Бажэна была вельмі добрая жанчына, Мах з Шэбеставай перадалі ёй прывітанні, яна падзякавала і сказала, што Марыя ў яе забыла тапачкі, а потым яны гаварылі толькі пра Джанатана, спадарыня Бажэна сказала, што ўчора ў газеце прачытала цікавы артыкул, як адзін аўстралійскі мільянер на сваёй ферме збірае сабак, быццам якія паштовыя маркі, і хоча сабраць усе пароды, якія толькі ёсць на свеце, і ў гэтым ён спаборнічае з адным амерыканцам з Тэхаса, але ў амерыканца справы лепшыя, бо ў таго няма толькі дзвюх самых рэдкіх пародаў, а менавіта балівійскага махнача і мангольскага вурка, у якога самы лепшы на свеце нюх, тым часам як спадару Марвэлу акрамя махнача і вурка трэба яшчэ прыдбаць ангельскага харта і нямецкага дога; пачуўшы ўсё гэта, Мах сказаў: «Шэбестава, іду ў заклад, што той злодзей, які скраў Джанатана, крадзе сабак для гэтага спадара Марвэла», - а Шэбестава сказала: «А я, Мах, іду ў заклад, што наш Джанатан знаходзіцца на ягонай ферме», - пасля чаго яны адно аднаму падміргнулі і вялікае следства распачалося.
Яны развіталіся са спадарыняй Бажэнай, узялі тапкі для спадарыні Кадрножкавай і папрасілі слухаўку ператварыць іх у тых двух самых рэдкіх сабак, прычым з Маха зрабіўся маленькі мангольскі вурк, а Шэбестава ператварылася ў балівійскага махнача - высокага барбоса з вялікімі вушамі, і ў такім выглядзе яны бегалі па вуліцах і чакалі, калі нарэшце з'явіцца той злодзей; чакаць ім доўга не давялося: каля іх спынілася машына, і не паспелі яны схамянуцца, як два мужчыны схапілі іх і сунулі на задняе сядзенне, дзе ўжо сядзелі ангельскі хорт і нямецкі дог - сабакі, скрадзеныя для спадара Марвэла; Мах з Шэбеставай сказалі: «Прывітанне», - вядома ж, на сабачай мове, аднак ангельскі хорт не адказаў зусім, а дог адно прабурчаў: «Толькі вас тут не хапала», - а потым яны проста моўчкі ехалі, напханыя на заднім сядзенні, як селядцы ў бочцы, ехалі і пазіралі ў акенца, бачылі статкі авечак і сям-там нейкага кенгуру, а праз нейкі час яны чуюць, як адзін злодзей кажа: «Але ж нам і пашанцавала, што мы акрамя дога з хартом злавілі і гэтых двух самых рэдкіх сабак, трэба падумаць, каму іх прадаць - спадару Марвэлу ці таму амерыканцу; кажуць, што амерыканец плаціць больш», - а другі злодзей адказвае: «Калі ён плаціць больш, дык адвязём іх у Амерыку, якія могуць быць сумненні, спачатку прадамо дога з хартом Марвэлу, а тады з вуркам і махначом заедзем у аэрапорт і гайда ў Тэхас».
А ў Маха і Шэбеставай унутры нешта ёкнула, яны падумалі: «Што ж цяпер рабіць, не ляцець жа нам у Амерыку, не можам жа мы пакінуць Джанатана ў Аўстраліі», - але яны маглі толькі чакаць, і вось калі тыя злодзеі прыехалі на запраўку, залілі поўны бак бензіну, зачынілі машыну і пайшлі выпіць кавы, Мах сказаў: «Шэбестава, наш час надышоў», - пасля чаго ўзяўся зубамі за ручку ад акенца, і пачаў круціць, а калі шыбіна была спушчаная, Шэбестава спытала ў іхніх двух спадарожнікаў, ці не хочуць яны ўцячы разам з імі, але ангельскі хорт прыкінуўся, быццам не чуе, а нямецкі дог сказаў: «Ідзіце вы да д'ябла», - таму Мах з Шэбеставай выскачылі з машыны толькі ўдваіх і кінуліся прэч; Шэбестава бегла лёгка, бо балівійскі махнач - вялікі сабака і ў яго доўгія ногі, горш давялося Маху, які быў маленькім сабачкам з караценькімі ножкамі; тады Шэбестава тройчы гаўкнула, што было ўмоўным знакам, і слухаўка ператварыла махнача ў Шэбеставу; зноў зрабіўшыся дзяўчынкай, яна сказала: «Вось што, Мах, так справа не пойдзе, ты ўвесь час адстаеш, так мы на гэту ферму ані за тыдзень не дабяжым», - і яна папрасіла слухаўку зрабіць з яе кенгуру; маленькі вурк улез у кішэню, якая ў кенгуру знаходзіцца на жываце, і Шэбестава паскакала наперад так хутка, як не змог бы, напэўна, ніводны сабака на свеце.
А тым часам як Шэбестава скакала, Мах сядзеў у кішэні і аглядаў наваколле: сярод галін эўкаліптаў ён заўважаў смешных мядзведзікаў каалаў, а паабапал дарогі бачыў цэлыя хмары дзікіх трусоў; раптам ён падняў нос, прынюхаўся і весела забрахаў: «Шэбестава, я адчуваю Джанатана, яшчэ кіламетраў пяць, і мы на месцы», - а Шэбестава, у якой ад скокаў ужо балелі ногі, падумала: «Ну, дзякуй богу», - але ж якраз у той момант сталася нешта жахлівае, чаго ніхто не чакаў: Шэбестава атрымала страшэнны ўдар палкай па галаве, упала ў траву і не варушылася, а Мах да смерці перапалохаўся і падумаў: «Як жа так, няўжо Шэбеставай канец?»
А тая палка, што ўдарыла Шэбеставу, была ніякая не палка, а бумеранг - паляўнічая прылада аўстралійскіх абарыгенаў, і два такія абарыгены якраз падбягалі да Шэбеставай і трыумфавалі: «Ура, мы ўпалявалі кенгуру, вось сёння пабалюем!» - адзін узяў Шэбеставу за пярэднія ногі, другі за заднія, і яны панеслі яе ў вёску; мангольскага вурка яны не заўважылі, бо Мах стаіўся на самым дне кенгурынай кішэні, але зубы ў яго ляскаталі ад страху, і ён ліхаманкава думаў: «Божачка мілы, што ж мне рабіць?»
Уся вёска слінай сцякала ў чаканні шыкоўнай вячэры, правадыр племені сказаў, што ў яго разыграўся апетыт на смажаныя кенгурыныя мазгі, чараўнік, які бесперастанку пыхкаў люлькай, папрасіў вэнджаных кенгурыных лапак, а кухар сказаў: «Як пажадаеце», - і пачаў тачыць вялізны нож, але ў гэты момант з кенгурынай кішэні вылез маленькі сабачка, тройчы гаўкнуў і ператварыўся ў Маха, які закрычаў: «Я вам дам смажаныя мазгі, я вам дам вэнджаныя лапкі, калі вы думаеце, што злопаеце Шэбеставу на вячэру, дык вы надта памыляецеся!» - і выцягнуў з кішэні слухаўку; з кенгуру зрабілася Шэбестава, а ў вёсцы настала вялікая сумятня: правадыр з пераляку абамлеў, чараўнік праглынуў люльку, астатнія ж разбегліся, як прусакі, а Шэбестава, хаця ў яе пасля таго ўдару галава страшэнна трашчала, вельмі прыгожа ўсміхнулася і сказала: «Дзякуй, Мах, ты выратаваў мне жыццё», - пасля чаго з дапамогай слухаўкі ператварылася ў балівійскага махнача, Мах ператварыўся ў мангольскага вурка, і яны пабеглі далей.
Да Джанатана ім заставалася ўжо зусім недалёка, і таму яны пабеглі па шашы, дзе было поўна машын; удалечыні яны ўбачылі ферму, і Мах радасна забрахаў, што гэта ферма спадара Марвэла, але ж тут здарылася нешта яшчэ горшае, чым перад тым: адна машына спынілася каля іх, з яе выйшлі двое мужчын, і не паспелі Мах і Шэбестава ачомацца, як зноў апынуліся на заднім сядзенні машыны, побач з ангельскім хартом і нямецкім догам, які грэбліва прамовіў: «Глядзі ты, зноў вы, не надта ж далёка вы ўцяклі», - а Мах сказаў: «Ах, Шэбестава, што ж нам сёння так не шанцуе!».
На шчасце, тым двум злодзеям ужо не хацелася везці махнача з вуркам у аэрапорт, і яны прадалі ўсіх чатырох сабак разам, але грошай мусілі пачакаць, бо спадар Марвэл быў у горадзе; Маха і Шэбеставу пасадзілі кожнага ў асобную клетку, тых клетак там была процьма, і ў адной з іх сядзеў небывала сумны Джанатан, Мах з Шэбеставай яму гаўкалі: «Гэй, Джанатан, гэта мы, твае сябры», - але Джанатан у гэта не верыў, нават не завіляў хвосцікам, і тады Мах з Шэбеставай тройчы гаўкнулі і ператварыліся ў дзяцей, а Джанатан ледзь не ашалеў ад радасці, аднак у той момант з'явіўся спадар Марвэл і пачаў на тых двух злодзеяў крычаць, што яны звар'яцелі, калі ўжо крадуць не толькі сабак, але і школьнікаў, і што ён ім ніякіх грошай не дасць, затое здасць іх у паліцыю, і пабег да тэлефона, але, вярнуўшыся, ён не знайшоў у клетцы ані Маха, ані Шэбеставай, ані Джанатана.
А тым часам далёка ад фермы калекцыянера Марвэла, далёка ад Аўстраліі, Махавы бацькі едуць на лецішча да спадарыні Кадрножкавай, каб забраць дзяцей пасля выходных дадому, яны ўжо здалёк чуюць брэх сабакі і смех, а калі пад'язджаюць бліжэй, не вераць сваім вачам: Мах і Шэбестава гуляюць з Джанатанам, а разам з імі шчаслівая спадарыня Кадрножкава, і ў яе на нагах ейныя ўлюбёныя тапкі; збіты з панталыку спадар Мах пытаецца: «Як такое магчыма, адкуль гэты звер узяўся?» - а спадарыня Кадрножкава не ведае, як усё патлумачыць, яна не хоча выдаваць Маха з Шэбеставай, а таму без усякага сораму хлусіць, што Джанатан прабег палову зямнога шара, каб да яе вярнуцца; спадарыня Махава надзвычай уражаная, яна выцірае хустачкай вочы і кажа: «Гэта проста неверагодна, на што сабака здольны дзеля таго, хто яго любіць», - а пасля яна паварочваецца да Маха і Шэбеставай і кажа: «Вы двое бярыце з яго прыклад».
Калі аднойчы Мах з Шэбеставай засталіся ў спадарыні Кадрножкавай на лецішчы, каб на выходных паплёскацца з Джанатанам у басейне, спадар Бэдрна прыйшоў усталяваць на коміне тэлевізійную антэну, і, прымацоўваючы яе, ён зверху крычаў: «Паслухайце, спадарыня Кадрножкава, ваша страха ў жахлівым стане, з ёй трэба нешта рабіць», - але спадарыня Кадрножкава толькі рукой махнула: «Нічога новага вы мне не сказалі, спадар Бэдрна, я гэта даўно ведаю, але ж дзе на тую страху грошай узяць, вы ж самі ведаеце, колькі яна каштуе», - а затым быў абед, і ўсе елі смажаную бульбу з індыком, якога спадарыня Кадрножкава спякла адмыслова дзеля спадара Бэдрны; Мах з Шэбеставай хацелі даць трохі той смакаты і Джанатану, але спадарыня Кадрножкава сказала, што індыка для сабакі шкада, таму дастаткова і касцей, на што Джанатан прыняў пакрыўджаны выгляд і дэманстратыўна пайшоў плёскацца ў басейн.
Але абед працягваўся, і спадар Бэдрна сказаў: «Спадарыня Кадрножкава, калі б ваш Джанатан умеў гаварыць, ён бы вам на новую страху зарабіў як раз плюнуць: уявіце сабе, на інтэрнэце вісіць абвестка, што адна кінакампанія ў Галівудзе прапаноўвае процьму грошай за сабаку, які б здолеў іграць у кіно і пры гэтым размаўляць па-ангельску», - а калі спадарыня Кадрножкава падзівілася, што гэта за бязглуздзіца, спадар Бэдрна пачаў распавядаць, што гэта мае быць небывалая кінасенсацыя, што галоўны герой - нейкі сабака Арнольд, які закахаўся ў сабачую дзяўчыну Джулію, што той сабака іграў Джуліі на гітары і спяваў ёй песні датуль, пакуль яна ў яго не закахалася, яны ўжо нават хацелі пабрацца, але тут Джулію выкралі гангстары і схавалі яе высока ў гарах, аднак Арнольд узлез на тую гару, пару тых гангстараў застрэліў, а потым яны з Джуліяй уцяклі адтуль на шрубалёце; спадарыня Кадрножкава ўрэшце сказала: «Зноў зробяць кіно, якое глядзець немагчыма, гэта ж жах, што за гідоцце здымаюць у той Амерыцы», - і пайшла ў кухню па дэсерт, а Мах з Шэбеставай пераглянуліся, і калі яны засталіся адны, Мах сказаў: «Паслухай, Шэбестава, у мяне выдатная ідэя», - а Шэбестава сказала: «Мах, ты будзеш здзіўлены, але ў мяне таксама», - і яны ўсё абмеркавалі і пагадзіліся, што з дапамогай слухаўкі Джанатан з той роляй, магчыма, справіцца, ва ўсякім разе паспрабаваць, безумоўна, варта, і яны дамовіліся, што ўвечары абавязкова злётаюць з ім у Галівуд.
А потым у іх са слухаўкай была досыць працяглая размова, яны ёй сказалі, што гэтым разам у іх вельмі складанае жаданне, што Джанатан павінен будзе не толькі ўмець гаварыць, прычым як па-чэшску, так і па-ангельску, але таксама іграць на гітары, спяваць, страляць і нават кіраваць шрубалётам, але слухаўка сказала: «Чаму ж не», - і паабяцала, што зробіць усё як трэба.
І сапраўды, у той момант Джанатан загаварыў, як па-чэшску, так і па-ангельску, затым ён паспрабаваў заспяваць, і атрымалася вельмі няблага, але калі Шэбестава пачала яму тлумачыць, у чым, уласна кажучы, справа, ён прыняў знуджаны выгляд і абвясціў, што нейкія здымкі ў Галівудзе яго зусім не цікавяць, а на выходных ён хоча плёскацца ў басейне, аднак пасля таго, як Мах з Шэбеставай з паўгадзіны яго пераконвалі, ён сказаў: «Ну добра», - але за гэта, маўляў, ён хоча печанага індыка з бульбай, а не нейкія там косці ці шыю, прычым індыка абавязкова цэлага і толькі для сябе, і Мах з Шэбеставай яму гэта ўрачыста паабяцалі, потым яны пачакалі, пакуль спадарыня Кадрножкава даглядзіць тэлевізійны серыял і засне, знялі са сцяны гітару, якая там вісела проста як аздоба, і зніклі.
У Галівудзе была раніца, сонейка свяціла, як свеціць там заўжды, Мах і Шэбестава азіраліся вакол, горад ім падабаўся, хіба што яны не ведалі, да каго звярнуцца, але падумалі: «Нехта нас ды заўважыць», - і селі на ходнік, а Джанатан стаў на заднія лапы і пачаў іграць на гітары і спяваць па-ангельску «Жоўтую падводную лодку»; праз хвілю вакол іх утварыўся сапраўдны натоўп, людзі крычалі: «Не можа быць, гэты сабака сапраўды спявае», - і кідалі Джанатану пад ногі грошы, але раптам да іх пад'ехала машына, з яе выйшаў невысокі лысы чалавек, сказаў, што яго зваць Біл Барнэс і што ён будзе іхнім агентам, затым параіў Шэбеставай сабраць тую кучу грошай, што ляжала на ходніку, пасадзіў дзяцей з сабакам у машыну, і ў імгненне вока яны паўсталі перад двума спадарамі, якія збіраліся здымаць фільм пра закаханых сабак, адзін з тых спадароў быў вельмі тоўсты - гэта быў прадусар, другі, наадварот, хударлявы - гэта быў рэжысёр, і Біл Барнэс сказаў ім: «Так, спадарства, вось вам сабака, якога вы шукаеце, ён умее гаварыць, умее спяваць, увогуле ўмее ўсё, што вам трэба, і калі вы прымеце мае фінансавыя ўмовы, ён будзе ў вашым поўным распараджэнні», - тыя спадары пацерлі сабе рукі і сказалі: «Цудоўна, бяром», - і зараз жа патэлефанавалі той сабачай дзяўчыне, якая мелася іграць Джулію, але ж у тое імгненне азваўся Джанатан і сказаў: «Адзін момант, шаноўныя, пакуль я не атрымаю смажанай бульбы, а да яе цэлага печанага індыка, іграць не буду», - і Мах з Шэбеставай мусілі тым людзям расказаць, што паабяцалі Джанатану дома, той тоўсты прадусар, на шчасце, толькі пасмяяўся, сказаўшы: «Няма праблемаў», і паслаў у найбліжэйшы рэстаран па печанага індыка з бульбай; Мах і Шэбестава пажадалі Джанатану смачна есці, і ён узяўся за тую смакату з вялікім энтузіязмам, старанна ўмінаў белае мяса, соп і аблізваўся ажно за вушыма, а калі таго індыка злопаў, сказаў, што гэта было цудоўна, бо здзейснілася ягоная мара, а Мах адказаў: «Цані гэта, сябра, наўрад ці калі паўторыцца нешта падобнае».
А між тым паўсюль ужо панаваў неапісальны хаос: шукалі актораў, якія мусілі іграць гангстараў, шукалі шрубалёт, у студыі ўсталёўвалі штучную скалу, па якой меў лезці Арнольд, каб вызваліць з палону Джулію, да Джанатана прыйшлі два інструктары, каб навучыць яго страляць з аўтамата і кіраваць шрубалётам; Джанатан з усім спраўляўся на выдатна, таму рэжысёр, які пры гэтым прысутнічаў, яго пахваліў і сказаў яму, што ў яго надзвычайны талент, а фільм гэты зробіцца хітом, якіх яшчэ не бывала, і ўсе атрымаюць па Оскару; затым рэжысёр пляснуў у далоні і сказаў: «Так, пачынаем», - пасля чаго камеру і пражэктары падвезлі да штучнай скалы, Джанатан атрымаў загад лезці наверх, спачатку проста так, дзеля спробы, а калі ў яго ўсё атрымалася проста цудоўна і аператар быў задаволены, рэжысёр сказаў: «Камера гатовая, цішыня, калі ласка, пачынаем па-сапраўднаму».
Але якраз у той момант усё вельмі прыкра ўскладнілася, бо перад студыяй спынілася машына, з яе выйшла дама, абвешаная рознымі бразготкамі, за ёй выскачыў белы пудзель з вялізным ружовым бантам, а за ім - два целаахоўнікі, якія з таго пудзеля не зводзілі вачэй; высветлілася, што гэта тая сабачая дзяўчына, якая мае іграць Джулію; насамрэч яе звалі Элеанора, у яе была падкручаная поўсць і налакаваныя кіпці, а салодкую парфуму ад яе было чуваць метраў за дзесяць, і яшчэ яна была неверагодна напышлівая; рэжысёр падвёў да яе Джанатана, каб яны пазнаёміліся, але тая Элеанора нават не падала яму лапкі, наадварот, яна сказала: «Фу, гэты сабака смярдзіць», - і нос прыкрыла насоўкай; гэта, вядома, была бязглуздзіца: Джанатан не мог смярдзець, бо ўсю суботу купаўся ў басейне; вядома ж, ён пакрыўдзіўся, адвёў Маха з Шэбеставай убок і сказаў ім, што з гэтай напышлівай цацай ні ў якім фільме здымацца не будзе і што зараз жа хоча дадому, а рэжысёр выпадкова гэта пачуў, ён пачаў рваць на сабе валасы і ламаць рукі, а потым маланкай пабег да спадара Барнэса і тоўстага прадусара, і яны ўсе разам пачалі ўпрошваць Джанатана дзеля бога апамятацца і не губіць фільм, які будзе сусветнай сенсацыяй; тоўсты прадусар перад Джанатанам нават укленчыў і сказаў, што ён гатовы выканаць любое ягонае жаданне, што заўгодна на свеце, пасля чаго Джанатан задумаўся і сказаў: «Ну добра, я здымуся з гэтай надушанай цыпай, але найперш хачу яшчэ аднаго цэлага індыка з бульбай».
І ўсе трое мужчын ускочылі і самі пабеглі ў рэстаран па наступнага індыка, толькі Мах з Шэбеставай засталіся з Джанатанам, яны выглядалі заклапочанымі і казалі: «Дзеля бога, Джанатан, табе будзе блага, такое пераяданне страшэнна нездаровае», - але Джанатан адно махнуў лапай: «Здаровае-нездаровае, такая нагода з'есці двух індыкоў зараз мне ў жыцці больш не выпадзе», - і калі потым другога індыка паставілі перад ім, ён узяўся за яго з надзвычайным запалам, чвякаў і крактаў, вочы ў яго лезлі з арбітаў, а рэжысёр над ім стаяў і казаў: «Джанатан, паспяшайся, вось-вось надыдзе вечар, а мне б сёння хацелася яшчэ сёе-тое зняць», - і калі Джанатан зморана адпаў ад талеркі, той зноўку адвёў яго да скалы, але ж Джанатан пралез ледзьве метр, упаў уніз, як мех з бульбай, і больш не падняўся, ён соп, як паравоз, сказаў, што гадзінку падрэмле, заплюшчыў вочы і захроп, а няшчасны рэжысёр зразумеў, што зараз з Джанатана ўжо толку не будзе, таму прыкрыў яго плашчом і сказаў: «Спадарства, абвяшчаецца перапынак, праз гадзіну працягнем».
Але ж ужо сапраўды быў вечар, Мах зірнуў на гадзіннік і сказаў: «Шэбестава, нам ужо час вяртацца, у нас вось-вось будзе раніца, спадарыня Кадрножкава прачнецца, не знойдзе нас і будзе бяда», - на што Шэбестава адказала: «Шкада, што тут усё давядзецца кінуць, але нічога не зробіш, добра яшчэ, што Джанатан зарабіў прыстойныя грошы сваімі спевамі на вуліцы», - і яны папрасілі слухаўку вярнуць іх назад, таму, калі рэжысёр праз гадзіну падняў свой плашч, Джанатана пад ім ужо не было.
А на лецішчы была цудоўная нядзельная раніца, спадарыня Кадрножкава якраз прачнулася, на тумбачцы ляжала куча грошай, каля ложка стаялі Мах, Шэбестава і Джанатан з надзьмутым жыватом, спадарыня Кадрножкава паказала на тыя грошы і спытала: «Што гэта значыць, адкуль тут гэтыя грошы?» - але Мах з Шэбеставай толькі ўсміхаліся і паціскалі плячыма, хіба Джанатан хацеў пра ўсё распавесці і сказаць спадарыні Кадрножкавай, што гэта грошы на новую страху, але тут небарака зразумеў, што зноў развучыўся гаварыць.
Аднойчы перад Калядамі Мах з Шэбеставай прыйшлі ў школу ў апошні момант, селі за парту якраз са званком, але настаўніцы ўсё не было і не было, Горачак з Пажоўтам, вядома ж, бегалі па класе і галёкалі, як павіяны, а Чармакава на іх крычала, каб селі лепш паўтарыць арыфметыку з граматыкай, бо ім за паўгоддзе будуць калы, але Горачак паказаў ёй язык, маўляў, клапаціся пра сябе, і сказаў, што на арыфметыку яму пляваць, затое ён ведае напамяць усе песні гурта «Шалёныя алігатары», чаго не ведае нават настаўніца, і адразу ж узлез на парту, замахаў сшыткам з песнямі і заспяваў:
«Мая цётка Ліба -
не мяса і не рыба,
ды голад не цётка -
з'ясі нават котку», -
і толькі ён гэта даспяваў, як у клас увайшоў спадар дырэктар і сказаў: «Горачак, злезь з парты, інакш я з табой разбяруся», - а потым паведаміў вучням, што настаўніцу ўначы адвезлі ў больніцу, бо з ёй здарыўся нервовы прыступ, таму ён пару дзён павучыць іх замест яе, а калі Кропачак здзіўлена спытаў, чаму ў настаўніцы здарыўся нервовы прыступ, спадар дырэктар сказаў: «Дзеці, сталася жахлівая рэч: брат вашай настаўніцы, інжынер Арышак, які працаваў вынаходнікам у Амерыцы, учора патануў пры крушэнні карабля, на якім вёз сакваяж са сваёй вынаходкай у спецыяльную лабараторыю ў Аўстраліі; я ведаў яго асабіста, гэта быў асаблівы чалавек, ён паўсюль насіў свой смешны сакваяж, на якім былі намаляваныя зайчыкі; дык вось, тое няшчасце здарылася ля Гавайскіх выспаў», - а Трэйбалава адразу ж падняла руку, каб сказаць, што гэта выспы ў Ціхім акіяне, і знаходзяцца яны ў рэгіёне, які называецца Палінэзіяй, а спадар дырэктар сказаў: «Слушна», - і працягваў, што вынаходка інжынера Арышка мела велізарнае значэнне і магла зрабіць поўны пераварот у сістэме адукацыі па ўсім свеце, што іх настаўніца якраз нядаўна распавядала пра гэта сваш калегам і казала, што гэтая вынаходка - не што іншае, як апарат з сямю правадкамі, які проста надзяваецца на галаву, як шапка, а правадкі ўстаўляюцца ў падручнікі арыфметыкі, граматыкі, гісторыі, прыродазнаўства, геаграфіі, фізікі і хіміі, затым націскаецца кнопка, чуецца «бззз» - і пасля такога сеанса чалавек можа ісці здаваць іспыты хоць за ўвесь курс сярэдняй школы, нават калі да таго ён быў поўны ёлупень, як, напрыклад, Горачак ці Пажоўт.
І калі Мах з Шэбеставай ішлі са школы, яны загаварылі пра таго нешчасліўца, які патануў ля Гавайскіх выспаў, а таксама пра ягоную вынаходку, і Мах сказаў: «Ведаеш, Шэбестава, мне так шкада таго апарата, гэта так несправядліва, што такая карысная штука ляжыць на дне Ціхага акіяна!» - а Шэбестава сказала: «Ты толькі ўяві, што было б, калі б ён не патануў разам з тым караблём: людзям зусім не давялося б хадзіць у школу, хіба што аднойчы: апарат пабзычыць, і ўсе ўсё будуць ведаць, гэта ж якія доўгія тады былі б вакацыі!», - а Мах стукнуў сябе ў лоб і сказаў: «Слухай, Шэбестава, у мяне выдатная ідэя, давай папросім слухаўку перанесці нас у тую Палінэзію, там на затанулым караблі мы знойдзем сакваяж з зайчыкамі і прынясем яго спадару дырэктару», - а Шэбестава адказала: «Мах, гэта сапраўды выдатная ідэя, мы гэта зробім сёння ж пасля абеду, і калі ўсё атрымаецца, нам ужо, магчыма, не спатрэбіцца хадзіць у школу, і мы круглы год зможам гуляць з Джанатанам».
Дома ў Шэбеставай яны пачакалі, пакуль бацькі пойдуць у горад, Мах надзеў плаўкі, а Шэбестава купальнік, з хатняй майстэрні спадара Шэбесты яны ўзялі ў якасці груза дзве каробкі цвікоў, паклалі іх у торбы, якія пачапілі сабе на плечы, знайшлі маскі для падводнага плавання, і калі былі гатовыя, слухаўка даставіла іх на Гавайскія выспы, якраз на месца трагедыі; там была страшэнная спёка, паўсюль натоўпы выратавальнікаў і журналістаў - і ўсе ў плаўках ці ныральных касцюмах; там Мах выцягнуў слухаўку, якая ляжала ў торбе з цвікамі, папрасіў, каб яны вытрымалі ў вадзе без дыхання хаця б гадзіну, і калі слухаўка сказала: «Няма праблемаў», - абое ўвайшлі ў Ціхі акіян і паплылі да патанулага карабля.
Пад вадой усё выглядала, як у вялізнай аранжарэі, яны праплывалі сярод скалаў, аблепленых караламі з мноствам рознакаляровых галінак, бачылі жоўтыя і чырвоныя актыніі, якія выглядалі як ажылыя кветкі, там-сям заўважалі вялікія і малыя зоркі, разглядалі вялізных крабаў з ружовымі панцырамі і паўметровымі клешнямі, асьміногаў, якія хаваліся ў шчылінах скал, насустрач ім праплывалі цэлыя хмары паласатых рыбак - белых, жоўтых, сініх і чырвоных; але каробкі з цвікамі цягнулі іх усё ніжэй і ніжэй, і нарэшце яны апынуліся на самым дне, дзе ляжаў на борце вялізны цеплаход, які выглядаў як шматпавярховы дом, пакладзены на бок; Мах з Шэбеставай заплылі ўнутр і апынуліся ў вялікім рэстаране, дзе плавалі рыбы, у якіх у роце былі біфштэксы і катлеты; з рэстарана яны паплылі далей і апынуліся ў вялізнай кухні, дзе рыб было яшчэ больш - яны біліся між сабой за спагеці, бульбу фры і грушавыя кнэдлікі; і тут у кухню заплыла акула, у зубах яна трымала сакваяж з намаляванымі зайчыкамі, убачыўшы які, Мах схапіўся за галаву і падумаў: «Мамачка родная, гэта ж сакваяж інжынера Арышка; гэтая акула, пэўна, знайшла яго ў каюце і падумала, што ён поўны зайцоў на смятане», - але Шэбестава, якой да галавы прыйшло тое самое, не раздумвала так доўга, як Мах, а ўзяла парасячы кумпяк, які заўважыла за шклом у электрадухоўцы, і прапанавала яго акуле; тая адпусціла сваю ношу, схапіла ў зубы кумпяк і тут жа знікла, пасля чаго Шэбестава падабрала сакваяж, кіўнула Маху і абое паплылі на паверхню.
А наступнай раніцай Мах з Шэбеставай прыйшлі ў школу крыху раней, чым звычайна, і пагрукалі ў дзверы дырэктарскага кабінета; спадар дырэктар піў каву і чытаў газету, і калі ён убачыў сакваяж з вынаходкай інжынера Арышка, то вырачыў вочы і доўга не мог паверыць, што гэта не сон, а ачомаўшыся, адразу ж надзеў той апарат сабе на галаву, каб асабіста яго выпрабаваць, правадкі ён уставіў у газету, націснуў на кнопку, пачулася «бззз», і ўсе газетныя матэрыялы перакачавалі яму ў галаву: усе рэпартажы, артыкулы, спартовая рубрыка, лісты чытачоў і парады хатнім гаспадыням, уся тэлевізійная праграма, курсы валют і нават абвесткі - ад продажу ірландскіх сетэраў да куплі персідскіх кацянятаў; пасля гэтага спадар дырэктар склаў апарат у сакваяж, паклаў яго ў шафу і сказаў: «Мілыя дзеці, вы зрабілі вялікую справу для прагрэсу чалавецтва, бо з гэтага моманту ўжо не будзе ніякай цяжкасці ўвесці навучальны матэрыял у галаву любога вучня, з гэтага моманту нават самыя вялікія невукі за пяць хвілін змогуць ператварыцца ў адукаваных людзей, і ўсім настаўнікам настане рай на зямлі; заўтра ж я папрашу спадара міністра склікаць сусветную канферэнцыю педагогаў, на якой вырашыцца, ці будзе гэты апарат укаранёны ў школы ўсяго зямнога шара ўжо ў наступным годзе», - а потым яны ўсе ўтраіх пайшлі ў клас, бо ўжо празвінеў званок; у класе было надзіва ціха, Пажоўт з Горачкам гэтым разам не біліся, бо Пажоўт якраз пазычыў за бутэрброд у Горачка сшытак з песнямі гурта «Шалёныя алігатары» і разглядаў яго, спадар дырэктар іх пахваліў, а потым паведаміў класу, што ўжо ў наступным годзе, магчыма, вучобы не будзе, і ўсё дзякуючы Маху і Шэбеставай, якія адшукалі вынаходку інжынера Арышка, і цяпер той апарат ляжыць у яго ў кабінеце, але ўжо заўтра ён здасць яго ў адпаведную ўстанову, а Горачак нахіліўся да Пажоўта і сказаў яму зусім ціха: «Слухай, Пажоўт, пакуль не позна, давай выпрабуем гэтую штуковіну, і за паўгоддзе ніякіх двоек не будзе», - а Пажоўт кіўнуў галавой: «Ну канечне, давай зараз жа», - пасля чаго Горачак закрычаў: «Спадар дырэктар, Пажоўту блага, ён зараз страціць прытомнасць», - а дырэктар спалохаўся, што Пажоўт і праўда страціць прытомнасць, бо той жахліва засоп, язык у яго вылез з рота, а вочы закаціліся, і ён дазволіў Горачку адвесці свайго сябра на свежае паветра; аднак ледзь толькі яны апынуліся на калідоры, як памчалі напрасткі ў дырэктарскі кабінет, там узялі з шафы апарат інжынера Арышка, а Горачак выцягнуў падручнікі арыфметыкі і граматыкі, якія ў яго былі схаваныя за пазухай, але ж Пажоўт выцягнуў пазычаны ў сябра сшытак гурта «Шалёныя алігатары» і сказаў, што найперш ён хоча ведаць напамяць усе песні не горш за Горачка, а той пачаў на Пажоўта раўці, што першы па чарзе ён, бо гэта была ягоная ідэя, на што Пажоўт даў яму аплявуху, Горачак адказаў тым самым, і яны пачалі біцца за той апарат, як бараны, пакуль ён у іх не ўпаў на падлогу і не разбіўся ўшчэнт, прычым сталася гэта якраз у той момант, калі адчыніліся дзверы і на парозе з'явіўся бледны спадар дырэктар.
А калі потым Мах з Шэбеставай ішлі са школы, яны былі страшэнна расстроеныя, бо ведалі, што геніяльны апарат інжынера Арышка ўжо ніхто і ніколі не зможа сабраць наноў, а таму ніякага вялікага перавароту ў сістэме адукацыі не адбудзецца і дзеці па ўсім свеце надалей будуць вымушаны хадзіць у школу; і тады Мах сказаў: «Ведаеш, Шэбестава, мне так і хочацца расплакацца, як толькі я падумаю, што ўжо ў наступным годзе па свеце маглі б хадзіць толькі адукаваныя людзі, што любое немаўля з лёгкасцю магло б здаць выпускныя іспыты, і што ўсё гэта сапсавалі два такія ёлупні, як Горачак і Пажоўт».