Я не герой. Адно ў баі было —
Мне шанцавала ўсім смярцям назло.
І апускала смерць сваё крыло...
Усё ж цяжэй мне помніць вашы вочы —
І не таму, што я пазнаў любоў,
Што буйна бунтавала ў жылах кроў,
І перад ёю не знаходзіў слоў,
Ды ўкраў хтось гэты скарб у цемры ночы.
І не таму. Зусім не ад таго,
Што гэтай ночы патухаў агонь,
Што боль мой выцяў на світанку стогн
І клікаў вас, і толькі вас трывожна,—
О не!.. А проста смерць, як ні круці,
І вы — зарукаю ў пуці,
Што ўсё яшчэ магчыма у жыцці.
Магчыма ўсё... І жыць мінулым можна...