Ты чакаеш цягам доўгіх дзён:
Ну калі ж, калі ўжо блісне ён? -
Не складу я: страціў ласку ў Бога.
Перш, нібы і ў згодзе з творчым крэда,
Радасць хлынула - каб прагучаць.
Атрымалася ж - не прачытаць:
Як па белай кафлі белай крэйдай.
Потым, волю зацугляўшы цуглямі,
Выйсце смутку даў, якім прасяк...
Зноўку выйшла невыразна так,
Як па чорнай дошцы чорным вугалем.
1996