I прыйдзе ноч, і ноч міне,
I дзень павекі разамкне
I аглядзіцца навакола.
Ці будзе рады й мне?
Ён — грук матораў, шоргат шын,
Ён — самалётны рык вышынь, —
Што для яго пялёстак кволы
Ссамотненай душы?
Па бровы ўкутаму ў браню,
Пялёстак той, як парахню,
Бязлітасна пусціць на вецер
Было б так лёгка дню, —
Калі б у непрыманні зла
Душа змагарна не ўрасла
У заўтрае надзей бяссмерцем.