Ці лета, ці восень, ці белыя зімы —
Заўсёды маўчаць курганы і маўчаць...
І толькі бяроза гатова з усімі
Пра лёс іх і долю гаворку пачаць.
Гамоніць яна, калі хто разгадае,
Чаму іх насыпалі тут і калі,
Чаму перад імі жняя маладая
Галосіць увечар на свежай раллі.
Гамоніць яна... Ды, напэўна, вы самі
Заўважылі ў полі адметны курган:
Стаіць ён, укрыты зімою снягамі,
Чарнее, спавіты вясною ў туман.
Жаўцее ён летам сырымі пяскамі,
На ім падарожны спыняе свой зірк.
Нярэдка дзяўчына там кленчыць на камень.
З вачэй яе падаюць слёзы на жвір.
Бяроза гамоніць, гавораць і людзі,
Што насып застаўся з нядаўніх падзей,
І ён успаміны балючыя будзіць,
Як ворагі сэрца дасталі з грудзей.
Было тое сэрца дзяўчыне аддана
І кроўю за волю працоўных сцякло.
Клялася дзяўчына да сонейка рана,
Клялася маўкліва, клялася без слоў.
— За ўсе тыя здзекі, пакуты і мукі,
Што люд мой працоўны насіў і цярпеў,
Адпомшчу! — шаптала, сціскаючы рукі,
І плакала горка. Таму і цяпер,
Як выйдзе хто ўвечар і ўкленчыць на камень,
З магілы сляза праступае праз жвір,
За ёю — другая, і ўсе аганькамі
Гараць яны, быццам зямля там гарыць.
1926 г.