А лета
Не канула ў Лету,
Яно адслужыла тэрмін,
Бунтоўны агонь свайго цвету
Замкнула, быццам у тэрмас,—
У крутабокія яблыкі,
І кавуны, і бэры,
Што да зімы,
Як караблікі,
Шыбуюць на белы бераг.
Усё, што ў бяссонных пошуках
У лепеце лісцяў завяжацца,
У стопудовых кошыках
У лістападзе ўзважыцца.
Няхай цеплыні эстафета
Перадаецца бясконца...
Дзень добры,
Наследнікі лета —
Румяныя дзеці сонца!