А спачатку была трава —
Па калені табе і мне.
І ад сена гула галава
У драўляным глухім гумне.
І калі раставала ноч,
Праз адтуліны, што ў сцяне,
Сонца кратала тысячай воч
Бессаромна цябе і мяне.
Хоць бяжы ад сябе саміх —
Так палохала нас святло.
Век травы — чалавечы міг.
Белым снегам зямлю замяло.
Як адолець мне снежны прастор?
Ах, сумёты — вяршыні гор —
Як пакласці, пакуль жыву,
Вас падушкамі пад галаву?
Паміж намі — зімою
Снягі.
Паміж намі — вясною
Снягі,
Паміж намі і ўлетку
Снягі,
Паміж намі і ўвосень
Снягі.
Дзе вы, росныя мурагі?
Дзе вы, сена стагі?
* * *