А ўсё-ткі трэба быць дабрэй
Да птушак, да дзяцей і жонкі,
Скразняк адчыненых дзвярэй
Раптоўна свет адкрые звонкі.
З душы лагоду адвядзе
Пярнаты птах зямлі і неба:
Як спрытна верабей крадзе
У голуба крупінку хлеба!
Машыны ў стоенай цішы
Трымцяць ад нерухомай мукі:
Цераз дарогу малышы
Ідуць, трывала сплёўшы рукі.
Світальнае расы сляза.
Пупышка, набрыняўшы сокам,
Чакае промня, як ляза,
Каб лісцем зашасцець высокім.
І тут ураз адчуеш ты,
Як ком да горла падступае:
У свеце толькі дабраты,
Як лепшых лекаў, не хапае.