Ах, як страляе пуга сырамятная!
Майстэрскі пастушыны ўзмах рукі —
І секане чаргою аўтаматнаю
Неверагодны лёскат ля ракі.
У рух прыходзіць дымная аселіца:
Авечкі, што скублі траву ўразброд,
Пачуўшы свіст, які пагрозна цвеліцца,
Збягаюцца ў адзіны карагод.
Бізун, які па росах звонка плёхае,
Калі, здаецца, луг увесь прыціх,
Не толькі аглушае і палохае,
Але і цешыць рабалепны слых.
Нашто авечкам вышыня птушыная?
Ім толькі б гэту пашу не ўпусціць,
Заўжды падкажа пуга пастушыная,
Каму пасціся і каму пасціць!
Як хораша, што статкам з пільнай ласкаю
Кіруе гаспадарская рука...
Калі бізун над самым вухам ляскае,
Не страшна нават і выццё ваўка.
Ды раптам сядзе цішыня на купіны,
І статка непакоіцца чарга:
Ах, як гняце, ах, як бляе пакутліва
Па бізуну авечая туга!..
Няхай сабе пастух — пустое пудзіла,
Няхай у галаве яго — труха!..
Ды ў рэшце рэшт аўтарытэтнай пугаю
Гарантавана ўлада пастуха.