Ахрысцяць вусны жонкаю нявесту —
І з цемры ўжо галёкае радня.
З якой мукі і му*кі гэта цеста,
Што ты, любоў,
замешваеш штодня?
Камандзіруй ізноў у падарожжа,—
Ад зернятка, набраклага ў раллі,
Да каравая, да кароны збожжа,
Што на стале ўвянчае мазалі...
З зямлі праб’юся і ўпаду пад цэп,
Ускіну жорны ўсіх пакут на плечы,
Румянашчокім выйду з пекла печы,
Каб толькі зведаць, што такое хлеб...
Хай звергне вецер з дрэў ліству, як моду.
Пакінь цаліннай весняй баразне
Вады таропкасць.
І маруднасць мёду,
Як спелы яблык, дай прыгубіць мые.
* * *