Ад тармазоў — сіпаты, дымны віск:
Дрыжы, прыпынак, цішыні пазбыты.
І ўціскваюць, нібы патрон у дыск,
Мяне ў тралейбус, што бітком набіты.
Мароз — траскучы абстракцыяніст —
Свае шэдэўры выставіў на шыбах.
На шкле, здаецца, алавяны ліст,
Увесь у хітраватых перагібах,
Як ні глядзі ў акно —
ўсё адно
Не зможаш у маршруце разабрацца.
Куды бяжыць тралейбус, не відно,
Мастак халодны, з-за тваіх абстракцый.
Ды дзьмухну я — і раставай да дна,
Абстрактны лёд, наляпаны бязладна.
І, нібы ў рамку, у квадрат акна
Пейзаж рэальны ўпісваецца ўладна.
Узмах рукі — і золак трапяткі
На волю з ночы выплыў, як з палону.
Ад сонца прыкурыўшы, камінкі
Дымяць у твар самому Апалону.
Бывай, тралейбус! На прыпынку Дзень
Выскокваю з цябе, як з дрогкай брычкі.
Хай дакранецца ранішні прамень
Да барады лязом вясёлай брытвы!