Ад зябкасці золкай сутулячыся,
Спяшаюся дзень пры дні
Да пакаёвай утульнасці
Ад вулічнай таўкатні.
І ад дажджу, што гоніцца
За мной, як цыбатая конніца.
Я старшынствую ў доме
На шматвяковым сходзе.
З паліц, нібы з крэсел, томікі
На стол да мяне сыходзяць.
Гётэ і Маякоўскі —
Прамоўцы нямоўчныя — во яны!
Старонкі, нібыта войскі,
І плугары, і воіны.
Кідаю ў пашчу акурак
Акамянелай акуле.
А дождж на вакно маё косіцца.
Стукаюць кроплі, як кулі.
Патрэскваючы, як дровы,
Аб нечым далёкім-далёкім,
Міргае прыёмнік нервова
Усёвідушчым вокам.
...Недзе ўраган пад Калькутаю.
Над Джонстанам — атамны выбух.
Стукае,
стукае,
стукае {стукао
Кулямі дождж па шыбах.