Таму, хто ступіць на заморскі бераг,
Адолеўшы крутых стыхіяў плынь,
Загадваюць:
на дзесяці паперах
Адбітак пальцаў, як пячаць, пакінь...
З дрыготкіх зрэнкаў — прагавітых джальцаў
Здыміце акуляры, слепакі!
І перад вамі, як адбіткі пальцаў,
Паўстануць буйна ўсе мацерыкі.
Глядзіць у затуманеныя воды
З амерыканскіх тлумных берагоў
Адбіткам пальцаў статуя Свабоды,
Аглухлая ад звону ланцугоў...
Калі б была ў яе на выезд віза,
На востраў Кубу адплыла б даўно...
Адбітак пальцаў —
гэта Монна Ліза
І Рэмбрандта важкое палатно.
Адбітак пальцаў — гэта ўсё жывое:
І нот шматкроп’е. І ракет дымы...
І нават Млечны Шлях над галавою,
Куды ступаем па ступеньках мы.
Хай будзе ўсім дапытлівым вядома,
Адкуль да зор узлёт мы пачалі:
Мая далонь — пляцоўка касмадрома,
З якой увысь стартуюць караблі!
Мая далонь у стоме, бы ў затоне.
На ёй, нібы вяршыні, мазалі.
І, як па карце, па сваёй далоні
Прарочу я наступны лёс зямлі.
Калоціць страх сусветную арханку:
Ламаючы счарнелы лёд акоў,
Дзяржаўна ўздымуць золак сцяга ўранку
Пяць дружных пальцаў — пяць мацерыкоў!