Адчуем у грудзях біццё —
І задаём сабе загадку,
І ўжо гатовы ўсё жыццё
Перакрамсаць, пачаць з пачатку.
Але нікуды не падзенем
Той праўды горкай, той бяды,
Што мудрасць сталасці заўжды
Да нас прыходзіць са спазненнем.
А ці не ў тым, а ці не ў тым
Мы спасцігаем сэнс высокі,
Што да вяршынь кіруем крокі
На ўздыме цяжкім і крутым?
Вясновым днём на сад зірні,
Святлом пялёсткавым убраны:
Красуюць кроны ў вышыні,
А карані зямлёй схаваны.
Калі ты ў вечнасці ў гасцях,
Твой лёс — узлёт напятай хвалі.
Пачатак твой — заўжды працяг
Сябе і тых, што тут бывалі.