Аддайце — не ў крыўду жонцы —
Належнае ветру і снегу.
Давайце даверымся сонцу.
Давайце даверымся бегу.
Мы грэем сябе ў паядынках
З зямлёю і небам айчыны
І ў беласнежных абдымках
Мяцеліцы — лютай жанчыны...
Як хораша ў неруш прабіцца
У ззянні прыручаных зорак
І хоць на імгненне згубіцца
У царстве ваўкоў і вавёрак...
Прымаю з гарэзнасцю смелай
Калючых віхур небяспечнасць —
Вядзе мяне ў далечы белай
Лыжня, што пракладзена ў вечнасць.
Пад сонцам лячу, як пад сцягам,
У белым заснежаным полі
Прасцягам — бліскучым працягам
Маёй чалавечае долі.