— Я зрабіў перад богам вялікі грэх,
Раскусіў забароненай праўды арэх.
Прызнаюся і ўголас каюся —
Адракаюся...
Адракаюся я ад таго, што люблю,
Ад святла, што сляпіла мне вочы,
Адракаюся я ад таго, што Зямлю
Вырваў з цемры сусветнае ночы.
У сабе назаўжды заглушу, задушу
Ерась тую, што вечна бунтуе.
Рот замкну на замок, замурую душу,
Крык яе нематой забінтую.
Мне раскаянне полымем скроні пячэ,
Кулаком сябе стукаю ў грудзі.
Дык чаго вам яшчэ?
Ну, чаго вам яшчэ,
Слугі боскія,— грозныя суддзі?
З вамі ў лад праклінаю ў пакутнай жальбе
Грэх знішчальны сумлення любога,
Адракаюся я ад самога сябе,—
У імя ўсемагутнага бога.
...І Зямлю над удары царкоўных званоў
Пнуцца кінуць служакі з размаху
Тром кітам патрапаным на міласць ізноў,—
Ашуканству, прымусу і страху,
І чадзіць з-пад кадзілаў святая мана,
І ахутвае дымам планету.
Але — бачыце! — круціцца ўсё-ткі яна
У бясконцым сузор’і сусвету.
Хіба можна ўцячы ад таго, што ў душы
Прарастае з бунтарскага зерня,
Ад таго, што, знямеўшы цяпер у цішы,
Заўтра выбухам свет пераверне?!
— Хоць паказваў мне страх тапара вастрыё,
Я не стаў, я не ўпаў на калені.
І таму ад цябе, адрачэнне маё,
Адракаюся імем сумлення!
* * *