Нібы гадзіннік, што на час заведзены,
Няўмольна лёс адлічвае гады.
Жыццё маё — святочныя адведзіны
Зямлі і неба, лесу і вады.
І — хочаш ці не хочаш, адыходзячы,
Трымай адказ, чаго прыходзіў ты...
Дзеля таго, каб выпіць келіх слодычы
Ці падарыць хоць жменьку дабраты?
Я саджанцам жыцця парой халоднаю
Не шкадаваў уласнага цяпла,
Я атуляў іх любасцю лагоднаю,
І самі вырасталі кроны зла.
Хоць бразгала перад чужынцам засаўка,
Мой секлі сад, што я ў душы пранёс,
То пікамі знішчальных промняў — засуха,
То ледзяной сякераю — мароз...
Гадзіннік лёсу, што на час заведзены,
Усё хутчэй адстуквае гады.
Жыццё маё — кароткія адведзіны
Святла і цемры, шчасця і бяды.
Калі ж дужэе дрэўца чалавечнасці,
Якое я адхукваў у мароз,
Чаго яшчэ? Ніякай іншай вечнасці
Я не прашу ў цябе, няўмольны лёс.