Мне сябра даўно не звоніць,
І позніцца вестка ад брата...
Не ведаю, хто абароніць
Душу,
што журбою ўзята.
Я слухаю ў стоенай злосці,
Як у мяне за плячамі
Самота нязванай госцяй
Бязгучна звініць ключамі.
Цікуе ў замочным вочку,
Ахвяру крадком знаходзіць,
Мяне ў сваю адзіночку
Хоча яна праводзіць...
Ды я выбіраю кірунак:
(Не бразгай у дзверы, самота!)
Адзіны надзейны ратунак,
Адзіны мой доктар —
работа.
Забраўшы мяне да астачы,
Грэе ў сваім палоне,
Яна, нібы поціск гарачы
Вернай сяброўскай далоні.