Як мне святлом упіцца хочацца,
Калі світанкам праз акно
За кропляй кропля сонца сочыцца,
Як вінаграднае віно.
Зара смугу далей адсоўвае,
Зажмурыш вочы ад святла:
Ты, ноч, маёй турмой часоваю,
Маёй цямніцаю была!
Мой дом —
майстэрня, а не камера.
Прамень, сюды прыходзіш ты,
Каб вызваліць,
як скульптар з каменя
Мяне з маўклівай чарнаты...
І я ўжо больш не агароджаны.
Удзячны добраму агню,
Здаецца, як нованароджаны,
Ад шчасця крыкну ўпершыню.
Рукой ружовы шар пакратаю,
І зноўку думка апячэ,
Што, перакрэсленыя кратамі,
На свеце вокны ёсць яшчэ...