Расінкі поту жнівень з твару сцёр —
Здае цяжар спякотных абавязкаў.
І верасень — грамадскі кантралёр
Касцянкамі лічыльніка заляскаў.
Адсвечвае галактыкаю сад,
У барвы шчодрай спеласці адзеты.
Як успамін, раіцца лістапад:
Зялёнае буянства лета,
Дзе ты?
Нібыта штору, адхіні смугу,
Развей лісты, як сцёртыя чырвонцы,
Кладзі на шалі чыстую вагу
Пладоў, зярнят і дум, цяжкіх ад сонца.
Сам космас, быццам просьбіт, басанож,
Сыходзіць ноччу да Зямлі з паклонам,
Дрыготка падстаўляе зорны кош
Пад яблыкі, што надаюць са звонам.
Зрываючыся з прывязі галля,
Бабахне бэра, як скарбонка лета.
І сутыкнуцца груша і Зямля —
Малая і вялікая планеты.
Цямнее лоб зямлі не ад гадоў —
Ад восеньскай разважнасці халоднай.
Як лёгка ёй пад ношаю пладоў,
Як цяжка ёй ад лёгкасці бясплоднай.
Пад шыпамі машын яна дыміць,
Ды круціцца, не просячы рамонту,
І хмарыцца ад думкі: як прамыць
Запыленыя жніўнем гарызонты.