Была зіма.
Зімы няма.
А на душы —
Старэчай тугі ледзяшы.
Маленькі раўчук —
Дзіця сонца і снегу,
Авалодваючы азбукай бегу,
На асфальце
Пявуча
Рукой свавольнай
Першыя літары
Піша,
Як вучань
На дошцы школьнай...
Жэўжык,
Які ў сумётах нямеў,
Якога не чулі ўчора,
Бач ты, як зашумеў:
Падавай яму мора!
У рыжаватай імжы
Струны наладжваюць капяжы.
Кроплі,
Пакінуўшы родны карніз
І не хаваючы свой адчай,
Ляцяць галовамі ўніз —
У ручай,
Які, пасваволіўшы трошку —
Годзе шумець дармова! —
На роўную выбег дарожку —
Да мора.
І вось ужо ў ім,
Як у басейне сваім,
Купаецца сонца,
Купаецца воблака,
Купаецца вышыня.
Лёгка плёхае цішыня,
Мару аб моры, ручай, калышы,
Хай спраўдзяцца ўсе спадзяванні твае.
Старая туга, што асела ў душы,
Растае.
* * *