Не разлучаўся цар Вядзьмар
З драўлянаю аховай.
Любіў ён скаланаць гушчар
Прамовай выбуховай.
Ляцелі словы, як з трубы,
Гулі, як рой асіны.
Каменна слухалі дубы,
І трэсліся асіны.
Каціўся громам грозны бас.
І — прыкрая пацеха —
Яго нязменна кожны раз
Перакрыўляла рэха.
Ці не двайнік дражніў цара?
І гэта падабенства
Угневанага Ведзьмара
Прыводзіла ў шаленства.
І раптам ён патрос наўзгад
Сваёй чупрыны стрэху,
Лесавікам аддаў загад:
— Схапіць у момант рэха!
Звязаць, крамольнае, і рот
Заткнуць яму навекі,
Каб не дрыжаў лясны народ
Ад звонкай небяспекі!..
І ад зары і да зары
Вядзьмарскія служакі
Па непралазным гушчары
Снавалі, як вужакі.
І вось ужо лесавікі
Дакладваюць старанна,
Што рэха ўзята на штыкі
І смерцю пакарана.
Шчаслівы цар загаварыў
Баском нечалавечым,
Не ў сілах свой стрымаць парыў
Перад драўляным вечам:
— Таму, хто выканаў загад,
Узнагарода будзе!
Я прышпіліць героям рад
Дубовы ліст на грудзі...
Пачаў Вядзьмар чытаць указ
Лесавікам на ўцеху...
А воддаль грымнула ў адказ
Вясёлым шротам рэха.
* * *