Поезд запыхкае дымнай цыгараю,
Ляснуць суставы саставу ад зморы..
Едуць да нас
Пасажыры з Балгарыі —
Чырванаашчокія памідоры.
Дрогка гайдаюцца ў скрынях {скрыыях
з дзяржальнамі,
Жарам прыручаным станцыі поўнячы.
Вось і парушаны межы дзяржаўныя
Лета і Восені,
Поўдня і Поўначы.
Посвіст гудка — і далёкае блізка.
Аж з прыдунайскага калідора
Цягнецца ветка чыгункі да Мінска
Грузнай галінкаю памідора...
Колы пад вамі капэлаю спеліся,—
Гэй, падапечныя сонца балканскага!
Як вы палаеце колерам спеласці,
Колерам сцяга рабоча-сялянскага!