Зусім як у маленстве...
Лес з грыбамі,
Што з-пад зямлі прабіліся гарбамі.
Не бор,
А хор:
Ты толькі слова скажаш —
І стогалоссем ён табе адкажа.
Тут ціш,
Якая сярод хвой задумных
Схавалася ад магістраляў шумных.
А мы ідзём у гэтакім уборы.
Што не прыкмеціш паміж шатаў бору.
Мы не бяром грыбоў, бо рукі ў нас заняты.
Не кошыкі трымаем — аўтаматы.
Не можам мы спыніцца, каб навокал
Зірнуць прыветным улюбёным вокам...
І ўсё-ткі не ў маленстве, а сягоння,
З сябрамі поплеч ідучы ў страю,
Убачыў я, мой добры друг зялёны,
Усю красу тваю!