Мяне твой чуйны нюх не абміне,
Калі праходжу міма ля паркана.
З якім натхненнем брэшаш на мяне,
Сабака,— неспакойны служка пана...
Я бачу — у вачах тваіх туга.
Гняцешся ты арбітай прывязною.
Цябе спусціць бы толькі з ланцуга,
Я знаю, што зрабіў бы ты са мною.
Не трэба мне тваёй і дабраты,
А я ні кроплі не зайздрошчу ўпотай
Абраннікам, якіх заўсёды ты
Лізнуць гатоў з ахвярнаю пяшчотай.
Сабака, ты — старанны працаўнік,
Ты гаўкаеш гаспадару на ўцеху.
І ў рэшце рэшт, я да цябе прывык
І да твайго аплачанага брэху.
Хоць лёгка, ды нязвыкла на душы,
Калі цябе не чую і не бачу.
Брашы, сабака, на мяне брашы,
Сумленна зарабляй свой хлеб сабачы.