Было —
Гуло.
Было —
Сплыло
На крыгах шумнаю ракою.
Як мы хацелі пад крыло
Выратавальнага спакою!
Вучыліся яго цаніць,
Схаваўшыся ў скляпы і нішы...
Паслухай зараз,
як звініць
Струна маёй напятай цішы.
У ёй —
Асіны посвіст куль,
Ваўчыны хрып шалёнай міны,
І енк параненых,—
Пакуль
Не абрываюцца ўспаміны.
...Лагодна пляскае вясло
Па гладзі хваль закалыханых.
І тое,
што даўно было,
Гайдае лодку закаханых.
* * *