Быў у зялёным загсе
май за свата.
Пячатка-сонца змацавала шлюб.
І з той зары
я адзначаю свята
Тваіх марудных і п’янлівых губ.
Мне сто вякоў спаткаць цябе карцела.
Мільгаюць тут, —
скажы,
з якіх часоў? —
Спякотны дзень твайго тугога цела,
Густая ноч жытнёвых валасоў;
Нябёсы воч —
блакіт бяздонных тоняў
Турботай затуманены пагляд,
Скуластыя мацерыкі далоняў,
Прычальны родны бераг немаўлят...
Люблю цябе зямную, не ікону!
Люблю цябе, нібы ратай раллю!
Тут я адзін.
Не стукайце.
Нікому
У тваім сэрцы месца не ўступлю!
* * *