Тут,
дзе цябе ў задуменні шукаю,
Няміга,
Час прасуе бульдозерам
рэшткі руін.
Бывай, Няміга —
былога закрытая кніга,
Якую цяпер
не разгорне
мой сын.
На тваіх берагах
скрыжоўвалі прашчуры пікі,
Малацілі мячы харалужныя,
не цапы.
Умалот быў у бітвы быліннай
вялікі:
Тут галовы братоў
слаліся, як снапы.
Над табою,
рака старадаўняй
страшэннай казкі,
Мы часінай нядаўняй
чужынцам давалі адпор.
Іржавеюць дасюль над зямлёю
варожыя каскі,
Па якіх
днём і ноччу
руіны стралялі ва ўпор.
Схавалі цябе, але не пахавалі
мінчане,
Ты не дасі нам, Няміга,
забыцца,
адкуль мы прыйшлі.
Штыкамі і кулямі,
пікамі і мячамі
У тумане вякоў пісалі
славу айчыннай зямлі.
Сягоння сучаснікам
Над аняменнем Нямігі,
Дзе стопавярховае сонца
з імглы паўстае,
Узяўшы бар’ер гукавы,
бліскавічныя «Мігі»
На чыстым блакіце
аўтографы пішуць свае.
І гэтак шчымліва карціць
прысланіць вуха
Да цябе, як да ракавіны,
у якой
Заплешчацца раптам
таямніча і глуха
Мінуўшчына наша
схаванай падземнай ракой.