Чаму ты плойме выдуманых бед
Разнасцежыла сэрца так старанна?
Бяда, калі пазнюся на абед,
Бяда, калі прыходжу надта рана.
Не там сяджу, і не туды гляджу,
І не магу я ўцяміць — нехарошы! —
Што парасон ратуе ад дажджу
І ад слаты —
гумовыя галёшы...
Навошта акіяны караблю,
Калі вады і ў завадзі па горла?
За ўсім, што я раблю і не раблю,
Ты бачыш нешта цёмнае, як гора.
Пакіньце ж, здані,
наш цвярозы свет,
І толькі дождж слязамі дол акропіць
Па пахаванні выдуманых бед,
А нам з табою і сапраўдных хопіць!
* * *