Ад камандзіровак, ад сябровак —
Хочацца развітвацца ці не,—
Ад сталовак тлумных і вандровак
Забірае хатні рай мяне.
Дома жонка ля пліты штукарыць.
Каву ў ступцы, як вядзьмар, таўку.
Рок-н-рол шчупак віхлясты шпарыць
На патэльні, як на пятачку.
З пары —
Хмары.
Вось і навальніца!
Грукну шклянкай — грому нараблю.
Толькі грозна гляне чараўніца —
Дзве маланкі мілыя злаўлю!
Да стала заўжды лячу са страхам:
Спознішся — бяда не абміне.
Позіркам дакорлівым, як штрафам,
Пакарае любая мяне.
Ды абрушыць з абурэннем шчырым
Лаянку ласкавую сваю.
Каб вайна закончылася мірам,
Пляшку ўпотай з шафы дастаю.
Але зноў каханая асекла:
— Чарка ў будзень — гэта цераз край...
І каму паскардзішся, што ў пекла
Вельмі шмат пазычыў хатні рай!