Хоць клалі сосны ў зруб,
Але з усіх парод
Хвалілі толькі дуб
За цвёрдасць з году ў год.
У царстве гушчару
Дубы — тугія лбы —
Каронамі ўгару
Узносілі чубы.
На ўвесь лясны раён
Дудзеў дубовы ствол,
Што па прызванню ён —
Паліраваны стол,
Што ўвойдзе ў кабінет,
Ступіўшы на паркет...
А там з нейлону стол
Ужо забраў прастол.
Шуміць пра свой намер
Дуб між лясных братоў.
І я яму цяпер
Паспагадаць гатоў.
— Як ордэны, лісты
Страсуць вятры з цябе.
І шпалай ляжаш ты
На земляным гарбе.
І запяе тады
Струною магістраль:
— Туды,
Туды,
Туды,
Дзе пахне сонцам даль!
І рэха паплыве:
— Хай, як адзін народ,
Заўжды, заўжды жыве
Сям’я лясных парод!