Хоць у мой зрок
Уваходзілі,
Як параходы ў шлюз,
Поўнае сонца,
Жанчыны самотныя
І адзінокія зоркі,—
Я не ведаў, нашто мне вочы,
Пакуль не ўбачыў цябе.
Хоць прыпадаў не раз
Да кварты сталовай
І да паходнай біклагі,
Да рэчкі вандроўнай
І да пастаяннага мора,—
Я не ведаў, нашто мне губы,
Пакуль не спаткаў цябе.
Ты засвяціла,
Як выйсце
З катакомбаў халодных блукання
У муках,
Як камень, марудных
Цябе адшукаўшы,
Знайшоў я самога сябе!
Таму, як малітву штодзённую,
Я чытаю цябе запоем,
Усю —
Ад загалоўка валасоў
І да шматкроп’я пацалункаў —
Перад тым,
Як забыцца сном.