Хвалю я подзвігі твае —
Адбіўшыся ў памытым люстры,
Якія скокі выдае
З табой на пару венік шустры.
Такі балет, што ахне свет.
І грацыёзна, і пявуча
Выконвае свой піруэт,
Па шыбе ходзячы, ануча.
Каго, скажыце, не кране
Вясёлае свавольства кія,
Што робіць рухі трапяткія,
Танцуючы па дыване...
З дзвярэй, і вокан, і паліц,
Што ўраз засвецяцца люстрана,
Зірне твой позірк, як з экрана,
Агнём гарэзных бліскавіц.
Усюды звонка паўстае
Стыхіі ачышчальнай хваля,—
Дзе пальцы бегаюць твае,
Нібы па клавішах раяля.
Хіба рука твая не ў тым
Свой сэнс адкрые таямнічы,
Што верне рэчам зноў абліччы,
Каб ззялі бляскам залатым?
* * *