Я прыйшла да вас, як дадому.
З долі горкае, з голадам венчанай.
Я — дачка бліскавіцы і грому,
Я — сястра міласэрнасці вечнай.
Хоць я норавам цётка ціхуткая,
Мне ў хаўруснікі шторм абраны.
Верш мой, як дапамога хуткая,—
Там, дзе боль,
там, дзе крык
і раны.
Там, дзе воранам вораг каркае,
Я з зямлі паўстаю і бунтую,
Дабравольная санітарка,— я
Ласкай душы братоў бінтую.
Што пачуцці твае і думкі,
Калі ты іх з дыханнем знямелым
Унутры медыцынскай сумкі
Не прынёс да людзей пад абстрэлам!
Нас у сталасці,
як і змоладу,
Выпрабоўвае лёс без літасці.
Не памерла я там ад голаду,
Не памрыце вы тут ад сытасці.
Я свячу вам далёкаю зоркаю —
У бязбоязнай праўдзе чэрпайце
Слоў гаючых пілюлі горкія
Ад бяздушнасці і ад чэрствасці.
Будзь жа, муза, сястрой адвагі,
Каб чакала зямля твайго дотыку:
У акопе —
глытком з біклагі,
На рэцэпце — словамі доктара.
Дарагія мае пляменнікі!
Абдымаю сардэчна і цёпла,
Вас, аратыя і пісьменнікі...
Гэта — я,
Ваша Цётка.