Чым нас прыцягваюць помнікі?
Натоўп каля іх ста*лы.
Ідуць ды ідуць паломнікі
У госці да Янкі Купалы.
З будзённасці тлумнай, з палону
Турботаў ракетнага века,
З грукату і з нейлону —
На споведзь да чалавека.
Зачараваным зрокам
У рысы гранітныя цэлячы,
Ідуць запаволеным крокам
Да простай і мудрай велічы.
Ціша абцасамі стукае...
Галовы схіляючы долу,
Ідуць, як з былога ў наступнае,
Як з вандраванняў дадому.
Як табе зараз у камені,
Сейбіт і буравеснік?
Паэт у сваяцтве з вякамі,
Усіх пакаленняў равеснік.
Не адгароджаны брамаю,
З намі вядзе размову ён
Моваю праўды — самаю
Лепшай у свеце моваю.
Чуюць яе здалёку
Аратыя і вучоныя.
Ідуць у адзіным патоку
Жоўтыя, белыя, чорныя.
Ах, як мы здолелі вырасці!..
Але нашчадкам у вечнасці
Ісці да Купалавай шчырасці.
Ісці да яго чалавечнасці.
Душы абудзіць паснулыя
Бунтарнага слова бясстрашша.
Купала — не толькі мінулае,
Купала — наступнае наша.
Да чысціні першароднае
Людзі прыходзяць па-рознаму.
Не зарасце народная
Сцежка да праўды і розуму.