Да раніцы з дум упарта
Белую пражу высноўваю,
Узяты пад зоркую варту
Бяссоннаю вясноваю...
Чую —
Шукаючы выйсця,
Бунтуе прыглушана лісце,
Палоненае ў пупышцы,
Упіраецца ножкамі ў донца,
Каб у зялёнай успышцы
Вытыркнуцца на сонца.
Чую —
хор безыменны
Тых, што з вайны не прыйшлі,
Помніка крык каменны
Вырас да неба з зямлі.
Камусьці спакойна спіцца
За гарызонтам крыку.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Спрабую ў трамвай прабіцца,
Быццам патрон у скрынку.
Загнанае, як у гета,
Выскаквае сэрца з грудзей...
Як расказаць пра гэта
Для ўсіх людзей?