Дацягнуцца да старэйшых, вырасці
У маленстве так карцела мне.
Я свой рост штодзень цвіком па шчырасці
Адзначаў употай на сцяне.
І, калі прыгадваю, не верыцца,
Што неўтаймаваным хлапчуком
Я спяшаўся з дзецюкамі мерацца,
Стоячы на дыбачках цішком.
Дык чаму ж, свае вышыні хвалячы,
Пазіраю ўсё часцей туды,
Дзе знікаюць у туманнай далечы
Босыя хлапечыя сляды.
Нездарма, высокай мары пайшчыкі,
Памнажалі ўзносы мы свае.
Сёння сын, узняўшыся на пальчыкі,
Да пляча майго ўжо дастае.
І з няўтольнай смагаю нязвычнаю
Вуснам зараз трызніцца глыток
Той легенды, той вады крынічнае,
Дзе мая любоў бярэ выток...
Хоць у далячынь маленства росную
Немагчыма перакінуць мост,
Але так патрэбна і даросламу,
Як падлеткаў, мара навырост.
Растаюць перад вачыма сталасці
Даўніх летуценняў міражы.
Сталасць — гэта прага дасканаласці.
У якой няма ў жыцці мяжы.