Рыгору Барадуліну
Давай не будзем ростам мерацца,
Як у дзіцячую пару.
Нам самы раз цяпер даверыцца
Свайму сумленнаму пяру.
Паблякне, што наспех расквечана.
Узважыць час крылом крутым,
Якое слова забяспечана
Запасам праўды залатым.
Няхай штукар з нутром уласніка
Крадзе жылплошчу ў вышыні.
А нам любоў і боль сучасніка —
Пароль у будучыя дні.
Ідзём, мінаючы выбоіны,
Туды, дзе песня і жыццё,
І ўладна вабіць адкрыццё
Вяршынь, якія не засвоены.
Калі ж галінка чалавечнасці,
Дзе ток цяпла твайго цячэ,
Зашапаціць на дрэве вечнасці,
Чаго яшчэ?
Чаго яшчэ? .
* * *