Здзіўленымі вочкамі малая
З хатняга закутка паглядае.
Не было ніколі гэтак дома:
Дзверы расчыніліся ў пакой,
І вайсковец нейкі незнаёмы
Туліць маму да грудзей рукой.
Пэўна, роднай, ёй балюча надта:
У начах заззялі кроплі слёз.
Пэўна, штось нярадаснае ў хату
Гэты чалавек чужы прынёс...
Паглядзела дзеўчынка і гушкаць
У калысцы ляльку пачала,
І на ветлы голас мой: «Дачушка...»
Нават і вачэй не падняла.
Я прывык валодаць аўтаматам,
Бездакорна па мішэнях біць.
Кажуць, што нядрэнным быў салдатам...
Ці ж змагу я добрым бацькам быць?