Рака, якая яднае,
Грызе граніту цвярдыні.
Выходзяць на бераг Дуная
Русалкі ў спаднічках міні.
Бяруць у палон жаночы.
Укралі іх круглыя плечы
Пукатасць зямлі, а вочы
У неба — бяздонне сінечы.
Паглядам кране такая —
Чарамі тайны акропіць,
І прорва вады трапяткая
Няўмольна цябе падхопіць.
Самага дужага, мабыць,
Не абміне небяспечнасць,
Русалка ў раку завабіць
І панясе ў вечнасць.
Гэта рака гайдае,
Гэта рака забірае,—
Такая маладая,
Такая, як свет, старая.
Д’ябал і бог у хаўрусе —
У вуснах мядовых — чарэшнях.
І я, бязбожнік, малюся
На гэтых красунь грэшных.
І нават святы апостал,
Што з фрэскі глядзеў посна,
З каменя раптам саскочыў,
Адчуўшы пагляд дзявочы...
І кідаюцца безвач,
Быццам у рай немагчымы,
Услед за русалкамі ў бездань
Апосталы і мужчыны.
* * *