Маладзіком пабеленыя
Ці сівізной,
Двое ішлі па беразе
Сцежкай адной.
Вузельчык, з далоняў звязаны,
Неслі яны.
Сэрцы раскутымі вязнямі
Білі ў званы.
Далёкія, блізкія, любыя...
Мора, пастой!
Размыты іх штампы шлюбныя
Хваляй крутой.
Змоўкнулі на паўслове:
Хваля — бабах!
Соль на губах наслоена,
Боль на губах.
Недзе дапытлівы горад,
Ды, як шчытом,
Агарадзілі іх горы
Дужым хрыбтом.
А мора пакутна вохала,
Бухала ўзбоч,
Вабіла і палохала,
Як шлюбная ноч.
Над грывамі хваляў, над чаўнамі,
Над гулам сівым
Двое ішлі, заручоныя
Морам самім.
* * *