Гаварыць не ўмеюць экспанаты.
Ды ад іх пачуеш, як штодня
Свішчуць кулі, грукаюць гранаты...
Цішыня ў музеі. Цішыня.
Сталь сцяну каменную прашыла.
Помнік з цэглы вычасаў фугас.
Побач дрот калючы,
як шыпшына,
Што расцілі прыхадні для нас.
А пад шклом магільнік чорнай славы:
Ордэнаў жалезныя крыжы...
Дзе цяпер іх уладальнік бравы?
Вось ён —
госць цывільны з-за мяжы.
Ветэран з эсэсаўскай іржою.
Дымных успамінаў гаспадар.
Сетачкай маршчын, як паранджою,
Замаскіраваў азызлы твар.
Ордэны, як орды, на палічцы —
Блізкая такая даўніна...
Колькі іх?
На пальцах не палічыш:
Пальцы ў немца адцяла вайна.
Заблішчаў у госця зірк дрыготкі,
І калі б наўкол не тлум людзей,
Дык з-пад шкла паўскоквалі б бразготкі
Каб прыпасці да яго грудзей.
Воўчым вокам, ад натугі белым,
З карабля разбітага пірат,
Як калісь наводзіў парабелум,
Цэліць зараз фотаапарат.
Ён тады не вырваў славы з бою,
Што, як прывід, мроіцца ў смузе...
Дык хоць цьмяны цень яе з сабою
Па-зладзейску сёння павязе.
Падаецца з залы іншаземец,
Быццам зрушыў з месца экспанат...
— Стой! Куды?
Але не чуе немец:
Ён даўно аглух ад кананад.