Калі я доўга засяджуся дома,
І пасварыцца можам мы, вядома.
Куплю білет у шлях — як індульгенцыю
На ўсё, што нас да лаянкі вяло.
Зірну з трывожным сумам на акенца:
— Гары, дрыготкае святло.
Хай самая найгоршая вандроўка,
Са мною ты — найлепшая сяброўка.
Заблытаўшыся ў снезе, вецер енчыць.
Сумётамі дарогу замяло.
Як мне цяпер патрэбен твой агеньчык!
— Гары, жаданае святло.
Падумаю — і зашчыміць ад болю:
Маглі ж і размінуцца мы з табою.
Мне сёння свет — вясёлка шматкалёрная.
Я не ўяўлю,
А што б тады было.
Няўжо ён мне здаваўся б толькі чорным?
— Гары, маё адзінае святло!
Калі з табой скіруемся ў вандроўку,
З якой ужо не вернемся ізноўку,
Нясмела недзе ўвечар грукнуць дзверцы,
Заззяе і пагасне ў вокнах шкло...
А можа, гэта ўспыхнуць нашы сэрцы?
— Гары, маё святло!