Я знаю пах віна і смак чарэшні.
Я сам зусім не праведнік бязгрэшны.
І ўсё ж складаю гучны гімн цвярозым:
Няхай жыве да веку ясны розум!
Ды вось жа пляшкі на стале пасталі,
Як ідалы на хісткім п’едэстале.
І рыльцы іх нацэлены, як жэрлы,—
Ідзе ў атаку ідал ненажэрны!
І ты прад ім адразу рукі ўгору.
Усё адно ці з радасці, ці з гора —
Ты пляшкаю, якую ўраз асушыш,
На суткі сонца сам сабе патушыш.
І задрыжыць відэлька ў пальцах слізкіх...
Ты — злодзей!
Ты крадзеш у самых блізкіх:
У любай — непадораную ласку,
У сына — нерасказаную казку.
Прададзены падманлівым акрасам,
Ты і чэрніш і лакіруеш разам.
І лак, і дзёгаць у тваім бакале
Прытулак для абдымкаў адшукалі.
Ты — дэзерцір! Ты завярбован страхам,
Сам ад сябе ўцякаеш гразкім шляхам.
І языком,
Як малатком,
Кляпаеш.
Бяжыш —
І за крысо мяне хапаеш.
Таму я і складаю гімн цвярозым:
Няхай жыве да веку ясны розум!
Калі ж не можа свет зусім без п’яных,
Дык лепш ужо хмялець ад губ каханых!