Графін зіхцеў у непаўторным бляску,
І шклянкі ў люстраным яго святле
Лічылі за пашану і за ласку
Вакол яго вярцецца на стале.
Да кожнай падыходзячы з паклонам,
Каб выказаць шляхетны свой парыў,
Усё, што меў, графін з вясёлым звонам
Тваім шкляным прыхільніцам дарыў.
Але калі апаражнеў зусім,
Графін гукнуў: — А дзе мая графіня?
Ды толькі шклянкі на стале другім
Цягнуліся да поўнага графіна.
* * *