Стараннымі аратымі ўзарана
Палоска ўздоўж дзяржаўнае мяжы.
Яна дыміцца на зямлі, як рана,
Якая просіць лекаў:
— Памажы!
Тут зернятка баіцца ўпасці ў ворыва,
Прыпасці, як да маці, да раллі,
Каб потым,
быццам выкрытага ворага,
Яго пад трыбунал не аддалі.
На цэнтр палоскі сігануў з разбегу
З чародкай натапыранай травы,
Як перабежчык, адуванчык белы:
Бярэ яго на мушку вартавы...
Цябе, як арыштанта, пад штыкамі
Скруцілі
пагранічныя драты,
Зямля мая, ты круцішся вякамі —
Няўжо не можаш выкруціцца ты?
Ты ў спрасаванай атмасферы хмарышся,
Спрабуючы парваць спавівачы...
Як быць табе?
Хіба суседу Марсу
Зямныя пазыўныя пракрычы.
Няўжо твае паселішчы людскія
Не больш як заапарк глуханямы?
Дзяржавы быццам клеткі, у якія
Саміх сябе пазаганялі мы...
Вам, што здаўна над межамі варожыце,
Я пакажу абшар зямлі без меж,
Дзе, разарваўшы дзірваны варожасці,
Граніцы нівам перадаў лямеш.
Мы — людзі!
Мы павінны парадніцца,
Крануць пласты адвечнай цаліны...
Планету падпяража не граніца,
А млечны пояс роснай збажыны.