І я калісь лавіў за грыву хвалі,
Што вокамгненна кланяліся дну.
Мне мора па пуцёўцы выдавалі,
Нібыта хлеб па картачцы ў вайну.
Да пены белагрудага прыбою
Прытулішся, а тут яна — бабах...
І выкіне на бераг. І з сабою
Насі палынны прысмак на губах.
Не запакуеш акіян у скрынку,
Нібы багаж, каб звезці ў іншы край,
Дзе суша, быццам чэрствая скарынка,
Дзе ад няўтольнай смагі памірай.
Ды я з табой спаткаўся, як з вадой,
І вецер хвалі пругкія лістае.
Я — кантынент,
я морам абрастаю,
Нібы тысячавёрстай барадой!
* * *