І я стаяў на галаве,
І я хлапечымі рукамі
Хадзіў па ранішняй траве —
Амаль метровымі рыўкамі.
Прастуючы па дзірване,
У тым шукаў я суцяшэння,
Каб нехта, ўбачыўшы мяне,
Уголас ахаў ад здзіўлення.
Я сёння зноў на ногі стаў,
Адчуўшы востры дотык шчасця.
Чаму ж спяшаўся без падстаў
Зямлю ў сваіх падэшваў красці?
А ўсё ж, відаць, у нейкі міг
Зрабіць такую стойку трэба,
Каб месцамі ў вачах тваіх
Мяняліся зямля і неба...
Свой добры цуд нясе гульня,
Парыў буянства непаўторны,
Калі і дол і вышыня
Табе, чараўніку, пакорны.
І ты свавольніка не лай,
Калі пабачыш, як падлетак
На галаве ідзе — няхай
Ён да пары паходзіць гэтак.
* * *