Ідуць усё адно
З табою па зямлі
І тыя, што даўно
У вечнасць адышлі.
З табою кожны міг
Яны ў разбегу дзён,
Хоць ты не бачыш іх,
Не знаеш іх імён!
У вышыні — крылом,
Што дорыць неба мне,
Па правадах — святлом,
Сярпом — па збажыне.
Буксірам, што сабой
Рассекшы хваляў тлум,
З мінуўшчыны любой
Прыцягне човен дум...
З далёкае пары
Ваш воблік паўстае,
Былога жыхары —
Настаўнікі мае!