Я, дапытлівае хлапчаня,
Ніяк зразумець не магу
Цудаў люстэрка:
Як усё-ткі ўмяшчаецца
У такім маленькім шкельцы
Мой двайнік?
І я круціў-вярцеў
Люстэрка,
Пакуль яно не выслізнула з пальцаў
І не разляцелася ўшчэнт,
І з кожнага асколка,
Нібы дражнячы,
На мяне пазіраў
Мой двайнік —
Паказваў язык...
А маці ў дадатак
Свавольніка
Адлупцавала.
Такою была
Плата
За прагу пазнання.
* * *